Perspectief 2017-35

Perspectief 6 Willibrord hoort bij mij Anton ten Klooster MA Willibrord hoort bij mij. Hij is niet van mij persoonlijk, maar ik voel me als priester van het rooms-katholieke aartsbisdom Utrecht innig met hem verbonden. Laat me dat illustreren met twee voorbeelden. Toen ik nog een jonge, groene, en magere priesterstudent was, werd het nieuwe altaar van onze kathedraal ingewijd door kardinaal Simonis. Onder het altaar staat prominent de reliekschrijn van de heilige Willibrord. Tijdens de viering zongen we het credo : ik geloof in de ene, heilige, katholieke en apostolische kerk. Ik was geraakt. Willibrord in zijn schrijn onder ons, zijn opvolger in persoon onder ons, in een eerbiedwaardige lijn van eeuwen - die teruggaat tot de apostelen. Daar voelde ik dat de kerk groter is dan deze plaats en deze tijd. En ik was me tegelijk bewust welke rol mijn bisschop, als opvolger van Willibrord, had in dat grotere geheel. Jaren later, en dat is het tweede voorbeeld, werd ik priester gewijd. Als motto koos ik toen een spreuk van Willibrord: in Dei nomine feliciter (in Gods naam gelukkig). Net als hij wil ik het christelijk geloof brengen, als de boodschap van ons geluk. Dat doe ik als medewerker van mijn bisschop, kardinaal Eijk. Door de oplegging van zijn handen werd ik priester gewijd, en daarom kreeg ik mijn deel in de taak om het Evangelie te verkondigen. Persoonlijke band Wat u wellicht opvalt aan deze dingen is dat het geen helder omschreven definities zijn van de theologische, historische, of kerkelijke betekenis van de heilige Willibrord. Mijn verbinding met hem is namelijk niet in de eerste plaats intellectueel, maar emotioneel. En dan wel een vorm van emotie die sterk gekleurd is door theologische, historische en kerkelijk betekenissen. Om het maar ingewikkeld te maken. Heel rationeel beschouwd kan ik zeggen: Willibrord is de grondlegger van het christendom, dat we allemaal op onze eigen manier delen. Maar gelukkig is ratio niet het enige dat er is. Willibrord kán van ons