Perspectief 2017-35

Perspectie 34 Can. drs. Wietse van der Velde ondubbelzinnig naar de Kerk van Utrecht als de ware schaapsstal, waarvan hij hoopt dat de dwalende “roomse” schapen daarheen hun weg zullen vinden. De 19 e -eeuwse parochiepraktijk In de 19 e eeuw werd de feestdag van Willibrord voluit gevierd door de Cleresie. De gelovigen werden geacht de mis en als het even kon ook de vespers bij te wonen. In de kapel van het seminarie te Amersfoort werden op de feestdag van Willibrord de beide hymnen uit het Breviarium Ecclesiasticum tot aan de invoering van de Nederlandse liturgie in 1909/1910 gezongen. Maar ook was daar een merkwaardig loflied op de custos et Patrone Willibrorde bone in gebruik, dat met een viervoudig Cantate begon. In ieder geval al in het begin van de 20 e eeuw werd in het seminarie in de mis van 7 november de prefatie van de apostelen gezongen, een gebruik dat in 1910 officieel werd. Pas in het laatste deel van de 19 e eeuw zou de kerk van de Cleresie zich opnieuw bewust worden van wat het betekent te leven uit het door Willibrord gepredikte oude katholieke geloof en in de door hem gestichte kerk. Deze herwaardering kwam voort uit de contacten met de als reactie op de pausdogma’s van het Eerste Vaticaans Concilie (1869/1870) ontstane oud-katholieke beweging in de Duitstalige landen, als ook door herbronning in eigen kring. De eerste contacten met de oud-katholieke beweging in Duitsland kregen vorm door de zgn. Apostolische reis van aartsbisschop Henricus Loos. Hij bezocht in juli 1872 Duitsland om daar o.a. het vormsel toe te dienen. In het verslag van die reis noemde pastoor J. Rentfle van Mering, die hem had uitgenodigd, Loos “de wettige opvolger van (Willibrord) den beroemden Apostel der Nederlanden”. Een volgende fase brak aan met het ontstaan van de Unie van Utrecht van Oud-Katholieke Kerken in 1889. De kerk van de Cleresie werd daarvan in de persoon van de aartsbisschop van Utrecht, de opvolger van Willibrord, die ambtshalve president van de Bisschopsconferentie van die Unie is, het middelpunt. Maar ook haar eigen bestaan werd door de contacten met de nieuwe oud-katholieke kerken hervormd en gerevitaliseerd. Via de bisschopswijdingen door Nederlandse oud-katholieke bisschoppen in de jaren na het eerste Vaticaans concilie ontlenen de bisschoppen van de verschillende lidkerken in