Perspectief 2015-29

2015-29 Een reactie vanuit de ‘Believers Church’ traditie 55 Reag eer focus is van dit document en van ‘our understanding of the nature of the Church itself’ ( Introduction , alinea 1), dan roept dat op z’n minst drie vragen op: 1. Is het wel gepast om in het licht van de Missio Deï zoveel aandacht te geven aan de sacramenten en aan het ambt? Zal dat de missionaire kracht van de kerk voeden? Met name de eucharistie krijgt in het document een nadruk die vreemd is aan het Nieuwe Testament (NT) en ook weinig relatie lijkt te hebben met de getuigende kerk. Is het theologisch hard te maken om de eucharistie ‘the most eloquent expression of the visible unity of the Church’ (Introduction, alinea 2) te noemen? En hoe precies brengt de viering ervan ‘a new reality which transforms Christians into the image of Christ and therefore makes them his effective witnesses’ (par. 43)? De verbinding tussen een en ander is op z’n minst niet helder. Het lijkt eerder op een vooronderstelling, die zelfs het zendingsbevel wordt binnen gelezen, als het doel van dat bevel wordt samengevat als ‘to be a community of discipleship, in which the apostles, by proclaiming the Word, baptizing and celebrating the Lord’s Supper , were to guide new believers to observe all that Jesus himself had commanded’ (par. 2, mijn curs.). Er is in Matteüs 28 immers in het geheel geen sprake van de eucharistie… Als het om het ambt gaat, gebeurt eigenlijk hetzelfde. De ontwikkelingen na het NT met betrekking tot apostolische successie, de bisschop en de eucharistie worden (opnieuw) Matteüs 28 binnen geschreven: ‘Having received from his Father “full authority in heaven and on earth” (Matt. 28:18), Jesus shared his authority with the apostles (cf. John 20:22). Their successors in the ministry of oversight (episkopé) exercised authority in the proclamation of the gospel, in the celebration of the sacraments, particularly the eucharist (noch genoemd in Matt. 28, noch in John 20!, mijn curs.), and in the pastoral guidance of believers’ (par. 48). Deze nadruk op de sacramenten en op de eucharistie in het bijzonder, lijkt niet zozeer de vrucht van een grondige exegese, laat staan van missionair denken, maar meer van de inbreng van bepaalde kerkelijke tradities die de Bijbel en met name de Grote Opdracht lezen door de lens van hun eigen prioriteiten. De vraag vanuit de BCT is of dit een vruchtbare weg voorwaarts is. 2. De tweede vraag volgt hier direct uit: ademt dit document niet nog teveel het klimaat van het Christendom in plaats van het post-Christendom? Spannen we het paard niet