Perspectief 2013-22

Perspectief 30 dr. Constantin Kenanidis netjes logisch, ideologisch en wetenschappelijk - en niets heeft te maken met de authen- ticiteit, de goddelijke inspiratie en de waarlijk theologische en ontologische diepte van de Kerkvaders. Het gaat om een ijdele woordkramerij, nutteloos en gevaarlijk, zonder enige theologische en kerkelijke betekenis, getuigend van een totale afwezigheid van een deel- hebben aan de genade van de heilige Geest. De voorstellen die ze in naam van de progressiviteit doet, haar uiteenzettingen en teksten leiden de leden van de Kerk op on- zekere en onstabiele wegen die ernstige turbulentie en verstoringen teweegbrengen in de Kerk. Beide tendensen of stromingen zijn uiterst gevaarlijk voor het lichaam van de Kerk, omdat ze leeg zijn en ver van de leiding van de heilige Geest, die het kerkelijk instituut draagt, af staan. De ene identificeert de traditie met conservatisme door elke vernieuwing en elke aanpassing aan de hedendaagse behoeften af te wijzen, de andere drijft de over- levering naar een gelijkstelling met de moderniteit, bewerkt haar secularisatie en idealisering en leidt uiteindelijk tot het verdwijnen van haar sacraal, authentiek dynamisch en goddelijk karakter. Men zou veel verwijzingen naar geestelijke vaders uit de vorige eeuw kunnen aanhalen die de christelijke leer van de Vaders van onze Kerk wisten aan te passen aan hedendaagse vereisten en behoeften. Ze hadden als aandachtsveld hun relatie met God en hun eigen ervaring van de genadegaven van de heilige Geest. Hun authentiek en charismatisch ge- tuigenis heeft de aandacht en de belangstelling van duizenden gelovigen in de hele wereld gewekt. Ze wilden deze getuigen leren kennen om er hulp en geestelijke leiding van te ontvangen. Met hun profetisch spreken en zonder institutionele vernieuwing van de Kerk of herstructurering van wetten en kerkelijke canons hebben ze in stilte, in gebed, op een heilzame manier de christelijke leer bij de tijd gebracht door zich ten dienste te stellen van de ‘goddelijke economie’ en het heil van de gelovigen. In de orthodoxe Kerk is de normale en wijd verspreide procedure, in overeenstemming met onze traditie, het bijeenroepen van een panorthodox concilie dat de voorstellen van de voorbereidende commissie zal bevestigen en de uitvoering door haar geestelijke leiders en dat ten slotte de wil van de volheid van het kerkelijk lichaam dat door de heilige Geest wordt geleid tot uitdrukking brengt. Een ander soortgelijk voorbeeld vinden we in de homilie van de oecumenische patriarch voor het Europees Parlement in 1995 over de grote sociale en geestelijke uitda- gingen en over de ethische en morele aspecten van ons leven. Wat verwonderlijk was in