Perspectief 2010-10

Perspectief, Digitaal Oecumenisch Theologisch Tijdschrift Katholieke Vereniging voor Oecumene, nr. 10, december 2010 10 ook naar hoe men in zijn eigen land, eigen cultuur en eigen kerk bouwde aan een relatie met God en mensen. Dat was heel herkenbaar, en daarvoor zou ik een paar jaar later nog eens teruggaan. En nog eens, en nog eens… o Elkaar leren kennen In Taizé breng je een goed deel van de week door met een groepje mensen die je van tevoren niet hebt uitgekozen. Op de eerste ochtend worden groepjes gevormd. Met de leden van je groep praat je, werk je en kun je ook andere momenten van de dag doorbrengen. Elke ochtend geeft een broeder een uitleg bij een stukje bijbeltekst, en daarna praat je er in je groepje verder over door. Dan komen veel vragen naar voren die gaan over je eigen dagelijkse leven thuis. Iedereen wordt uitgenodigd om wat te delen. Er zijn veel overeenkomsten te vinden als het om mensen gaat. Altijd is er wel iemand in de gemeente die zich, goed bedoeld, met alles gevraagd en ongevraagd bemoeit. En er is altijd wel een meningsverschil met deze of gene. Er zijn zorgen, en er zijn altijd mensen die hun schouders eronder willen zetten. Daarnaast is er alle ruimte om elkaar ‘uit te horen’ en ik wilde toch zeker meer horen over de eucharistie, over de Lutherse Kerk die in ons buurland zo’n grote rol speelt, over hoe het is om een vrouwelijke Anglicaanse priester te zijn, over hoe je in een viering met al je zintuigen - reuk, visualisatie, geluid, aanraking - betrokken kunt zijn. Er zijn veel verhalen om te beluisteren als je je oren openzet. Misschien dat Taizé een soort neutraal terrein biedt waardoor dat eenvoudiger wordt. Er is ruimte om elkaar te bevragen naar culturele en kerkelijke achtergrond. Maar dat is niet het belangrijkste. Mensen vertellen vrij gemakkelijk over hun eigen leven en wat voor hen persoonlijk belangrijk is in hun geloof en in hun relatie met God en mensen. Dat laatste heeft meer de boventoon in de gesprekken. o Terug naar de thuisbasis Aan het eind van de week in Taizé wordt speciaal aandacht besteed aan hoe je datgene waarover je het die week hebt gehad kunt meenemen naar huis. Ik denk dat wat ik heb meegenomen het besef is dat mensen overal mensen zijn, en dat verschillende kerken worden gevormd uit mensen die toch altijd mensen blijven. Dat maakt niemand beter en niemand slechter. Het maakt elkaar benaderbaar als je die overeenkomst ziet. Daarmee is de diversiteit in de kerkgemeenschap niet verdwenen, maar het maakt het voor mij wel een stuk eenvoudiger om die diversiteit beter te leren kennen en er meer vertrouwd mee te raken. Waar je vertrouwd mee bent, daar blijf je bij terug komen. Zo zit de mens dan ook wel weer in elkaar.