Perspectief 2010-8

Perspectief, Digitaal Oecumenisch Theologisch Tijdschrift Katholieke Vereniging voor Oecumene, nr. 8, juni 2010 10 thema’s van de oecumenische ecclesiologie zoals naar voren komt in de onderhavige teksten. Als de niet Rooms-katholiek dit verkeerd ziet, is het noodzakelijk dat precies uitgelegd wordt waarom. We moeten namelijk kunnen begrijpen dat er ofwel kwesties die de roeping op grond van de kindschapsrelatie en de gemeenschap betreffen op het spel staan in de nog bestaande verschillen, of dat ons moet worden aangetoond dat een ander theologisch ‘register’ op bepaalde gebieden beter te gebruiken is, een onderscheiden ‘register’ dat op een of andere manier de taal, die tot nu toe vorm heeft gegeven aan oecumenische convergentie, nader bepaalt. Kardinaal Willebrands zou zich, vermoed ik, wat ongemakkelijk voelen met de laatste mogelijkheid en zou hebben gewenst – als hij ermee kon instemmen dat deze kwesties kritiek zijn, onopgelost, en een oplossing nodig hebben – dat onze aandacht op het eerste blijft gericht, zodat onze taal en ons denken over de Kerk theologisch blijft op een manier die door allen die bij de discussie zijn betrokken wordt erkend. Dat ik dit zeg, is niet bedoeld om bij voorbaat beschouwingen over deze en andere terreinen van verscheidenheid in de kiem te smoren, laat staan om te zeggen dat het ‘politieke’ aangelegenheden zijn en dat er geen enkele reden is om ze theologisch te benaderen, of dat het tweederangskwesties zijn. Maar het is belangrijk om duidelijk te zijn over de vraag hoeveel convergentie er precies is, zoals blijkt uit het overzicht dat Harvesting biedt. Alles wat ik heb geprobeerd te zeggen is dat het oecumenisch glas half vol is, en daarna vragen te stellen over het karakter van de onafgewerkte kwesties die tussen ons bestaan. Voor velen van ons niet Rooms-katholieken, is het de vraag – die we in een dankbare en broederlijke geest aan de orde willen stellen – of deze onafgewerkte kwesties zo fundamenteel kerkscheidend zijn als onze Rooms-katholieke vrienden over het algemeen aannemen en volhouden. En als dat niet het geval is, staan we ons dan allemaal toe te worden uitgedaagd om de onopgeloste kwesties te benaderen met dezelfde methodologische veronderstellingen en met dezelfde algehele spirituele en sacramentele visie die ons tot hiertoe hebben gebracht?