Basis HTML versie
1 6
Kinderen geven kleur aan geloven
Enkele jaren geleden schilderde ik een
icoon voor een bevriend gezin. Toen de
icoon feestelijk een ereplaats had gekre-
gen in de huiskamer - het was een icoon
van de Moeder Gods - kwam de jongste
zoon, Vincent van 9 jaar, wat bedremmeld
naar mij toe en vroeg: “Piet, zou ik dat
ook kunnen, een icoon schilderen ... en
zou jij me dat dan willen leren?”
U
begrijpt dat het hart van iedere rechtge-
aarde leraar opspringt van vreugde bij
een dergelijke vraag. “Wil je mij dit
leren?” “Jazeker“, antwoordde ik van harte.
Zo kwam Vincent bij me. En wij werkten vele
woensdagmiddagen aan de icoon van de
Heilige Nicolaas. De Sint verbindt!
Voor we aan het werk gingen, sprak ik een tra-
ditioneel gebed uit bij de icoon van Christus,
waarna Vincent zich, mij volgend, in grote
concentratie bekruiste en de icoon kuste.
Tijdens het schilderen spraken Vincent en ik
over de zachte kleuren van de icoon, zoet als
honing; over het vriendelijk gelaat van de
Heilige Nicolaas en over zijn omzien naar wie
hulp behoeft en hoe hij daarin Christus volg-
de. En ik vertelde hem het verhaal van de
stola:
Toen priester Nicolaas met een collega op weg was
om in een naburige provincieplaats voor te gaan in
de liturgie, werden ze staande gehouden door een
boer die met zijn wagen in de modder was
gestrand. Nicolaas hielp de boer, in tegenstelling tot
zijn collega. Deze vermaande hem met de woorden:
“Nicolaas, laten we doorrijden. We komen te laat
in de kerk en je kleed raakt besmeurd met modder.”
Ze kwamen inderdaad te laat bij de kerk aan.
Kinderen en iconen