Basis HTML versie
29
ligt in samenwerking en wederzijds
begrip tussen tradities binnen de kerk.
Trots op elkaar
Wat is eigenlijk de huidige stand van
zaken in de oecumene? Ik vind dat zelf
moeilijk in te schatten. Ik heb daarover
niet het overzicht, maar kan wel iets
zeggen. Want, zijn we nog wel op weg
naar religieuze eenheid? Of blijft dit iets
wat moet wachten tot het eschaton?
Moeten we wel op weg? Willen we dat
wel? Zoals een aartsbisschop uit
Oostenrijk stelde: Het zoeken naar
eenheid is vruchtbaar geweest, maar
de tijd is rijp voor een dialoog
oecumene in alle verscheidenheid.
Deze moet toegroeien naar een
handelingsoecumene. Want dat is per
slot van rekening waar we met zijn allen
naar uitzien en wat velen ook wel door
hebben. Oecumene moet je doen!
Bijvoorbeeld op een grote bijeenkomst
zoals die in Basel, Graz en Sibiu. En
juist daar zien we dat je terug moet
naar het kleine. Oecumene wordt
gedragen door de gesprekken
onderling. Door begrip en een
liefdevolle houding naar elkaar toe.
Zoals een van de katholieke
gedelegeerden sprak: We moeten trots
op elkaar kunnen zijn zoals broers en
zussen van een gezin dat ook zijn, ook
al zijn ze nog zo verschillend. Een
wereldwonder, dat zei ik al. Een
wereldwonder, want vele broers en
zussen zaten naast elkaar. En zij
luisterden samen naar bijvoorbeeld de
Londense bisschop. Naar Kasper, naar
Riccardi en Huber.
De taak van de Protestante Kerk in
Nederland is om ook zo’n kerk te zijn.
Een kerk waarop zusterkerken trots
kunnen zijn. En dat kan alleen wanneer
de leden elkaar kennen. Wanneer er
geen naar binnen gerichte houding is
maar wanneer men eerlijk is naar
buiten toe. Wanneer men laat zien dat
er een gemeenschappelijke kern zowel
binnen de eigen omgeving als daar
buiten gevonden kan worden en wel in
Christus. Dit is alleen mogelijk wanneer
de kerk gedragen wordt door het gebed
van de Geest die alle talen spreekt en
ons ertoe aanzet met elkaar in gesprek
te zijn ook al spreken we in de
verschillende talen van denominatie of
traditie.
Geroepen om te leven
In een tijd als de onze waarin het
christelijke geloof verafschuwd wordt
om haar oude institutionele houding en