Perspectief 2018-40

2018-40 Teksten oecumenisch symposium ‘De Brexit van Willibrord’ 27 Reag eer De Brexit van Willibrord als missionaire peregrinatio Abt drs. Gerard Mathijsen Na kennisname van de boeiende tekst van mevrouw Jones begrijp ik althans enigszins hoe de organisatoren van dit symposium op het idee zijn gekomen om mij hier uit te nodigen. Mevrouw Jones refereert im- mers uitvoerig aan Ruopert van Mettlach en zijn Vita van Sint Adelbert. Waarschijnlijk heeft Bisschop Egbert van Trier hem, misschien samen met een andere monnik van Mettlach naar Egmond gezonden. De deugden en de wonderen van de heilige verleenden een glans die af- straalde op de grafelijke familie die de abdij beschouwde als haar eigendom waar haar doden hun laatste rustplaats vonden. 1. Vita van Adelbert We mogen aannemen dat Egbert zo’n Vita van de lokale heilige zag als een bijdrage aan de status van het klooster dat door zijn vader graaf Dirk II was gesticht, en waar hij zelf de eerste beginselen van lezen en schrijven had ontvangen. Op jonge leeftijd werd hij vervol- gens toevertrouwd aan de kathedrale school van aartsbisschop Bruno van Keulen, broer van keizer Otto I, en werd hij al spoedig verbonden aan de keizerlijke hofkapel. Dat was een kweekvijver voor bisschoppen, en al in 977, Egbert is dan 27 jaar, wordt hij aartsbis- schop van Trier, het Rome van het Noorden. Hier maakt hij naam als bevorderaar van de kerkelijke kunst, maar ook van het monnikenwezen. En hij vergeet de door zijn familie gestichte abdij niet, maar schenkt haar boeken, paramenten, en bovenal een Vita van de patroonheilige. Op 43jarige leeftijd sterft hij daar. In Trier wordt hij als zalige vereerd. In zijn Vita maakt Ruopert heel uitdrukkelijk melding van de gehechtheid van Adelbert aan zijn thuisland en zijn familie. Dat verwacht je misschien niet van een heilige, maar in de Vita doet het geen afbreuk aan het aureool van Adelbert. Integendeel het illustreert zijn `morum lenitas’ zijn zachte inborst en stelt zijn deugd in het licht die hem ertoe gebracht