Jaargang 68 Nummer 5

samengestelde redactie met steeds ook een aantal Orthodoxe en Protestantse redactieleden. Ik heb mij als lid van de Nijmeegse Russischorthodoxe parochie altijd volledig geaccepteerd gevoeld. De samenwerking was altijd goed en de discussies die we hadden, verliepen zelden langs confessionele lijnen. Het bestuur van de Katholieke Vereniging voor Oecumene Athanasius en Willibrord heeft ons steeds een grote vrijheid gegeven. Er was een grote deskundigheid en we kunnen terugzien op een interessant en mooi tijdschrift. Het blijft natuurlijk jammer dat het in de huidige vorm ophoudt. Maar dat hoort bij het leven. Dingen komen en gaan. Maar er is wel een goede kans, dat het tijdschrift in een andere vorm, elektronisch, wordt voortgezet (zie p 23). Dat maakt weer wat goed en we hopen dan ook, dat onze lezers de weg daar naartoe snel vinden en dat er weer een brede oecumenische samenwerking ontstaat. Paul Baars, hoofdredacteur Pokrof 3 Pokrof-icoon, Russisch (Foto: Temple Gallery Londen). VAN DE REDACTIE Voor u ligt het laatste nummer van het tijdschrift Pokrof, jaargang nummer 68. We hebben dit keer voor een wat andere, meer persoonlijke vorm gekozen. De meeste leden van de redactie schrijven over een onderwerp dat hen bijzonder ter harte gaat. We vlammen nog een keer, kan je zeggen! Ons tijdschrift staat in een lange traditie van de Rooms-katholieke Kerk. Die begon in de jaren 30 met het zg. “herenigingswerk”, ook “oosters werk” genoemd. Dat nam een aanvang aan in de 30’er jaren met studie over Oosterse kerken, steun aan katholieke Oosterse kerken en gebed voor de “eenheid” van de kerken. Pater Titus Brandsma was een van de voorstanders van deze ontwikkeling. Maar er waren ook pogingen Oosterse kerken over te halen zich aan te sluiten bij de Rooms-katholieke Kerk. Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde het zich tot hulpverlening aan vluchtelingen uit Midden- en Oost-Europa en begrip voor de moeilijke situatie van christenen in die toen nog communistische regio. Na het Tweede Vaticaans concilie werd het informatie over, samenwerking met en begrip voor Oosterse kerken. Deze nieuwe ontwikkelingen zijn door de Orthodoxe kerk soms te weinig gezien en te weinig gewaardeerd. Aan die laatste fase heb ik veel te danken gehad en de laatste 13 jaar van harte meegewerkt, eerst als redacteur en de laatste vijf jaar als hoofdredacteur. Oosterse kerken zijn Oriëntaalse kerken, Orthodoxe kerken en Oosterse katholieke kerken. Vanuit West-Europa gezien zijn deze kerken inderdaad in het Oosten ontstaan. Op dit moment is de typering “Oosters” verwarrend en achterhaald. Het Oosten is nu ook in het Westen en het Westen ook in het Oosten. We zijn bijna buren geworden. We wonen door elkaar heen en hebben elkaar nodig. Maar behandelen we elkaar al als buren? Pokrof had de laatste jaren een interkerkelijk

RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=