Pokrof 10 Een laatste stukje Sovjet-Unie Mijn eerste bezoek aan de toenmalige Sovjet- Unie vond plaats in 1986 als lid van een delegatie van het Interkerkelijk Vredesberaad op uitnodiging van de Sovjet Vredesraad. Het IKV had jarenlang een moeizame relatie gehad met die raad, omdat wij niet alleen contacten wilden met de overheid, maar ook met kerken en dissidenten. Bij mensen thuis logeren mocht toen nog niet, maar men bood ons aan om na een conferentie in Moskou naar een regio naar keuze te gaan. Dat werd dus Pskov vanwege de op handen zijnde stedenband met Nijmegen. Mijn kennismaking met wat in het Westen vaak “Oosterse” kerken wordt genoemd verliep via Rusland en de Russisch-orthodoxe Kerk in Pskov. Hoe is het mij daar sinds 1986 vergaan? DE VERBORGEN DIVERSITEIT VAN RUSLAND Vader Vladimir Popov dient tijdens het parochiefeest van de parochie van Lubjatovo te Pskov, mei 2017. Centraal de belangrijkste icoon van de kerk de Moeder Gods van Vladimir (Foto: P. Baars). We kregen daar een officieel programma van 09.00 uur ’s ochtends tot 21.00 uur ’s avonds. Allemaal musea en kerkgebouwen. We kregen begeleiding van twee tolken, één uit Moskou en één van Intourist in Pskov. Er waren slechts twee persoonlijke momenten. We hadden een lunch bij de aartspriester van de Drievuldigheidskathedraal, vader Konstantín Malík en zijn vrouw Lydia. Ze waren emotioneel, want ze hadden nog nooit buitenlanders thuis ontvangen. Ze waren Het kremlin van Pskov in de sneeuw (Foto: P. Baars). hoopvol gestemd vanwege het “millennium”, de viering van het duizendjarig bestaan van de Russisch-orthodoxe Kerk. Ik heb mij braaf gedragen en slechts twee keer toch een lichte daad van oppositie gepleegd. In de hoofdkerk van het Mirozjskij-klooster met schitterende fresco’s uit de 13de eeuw had ik een verzoek. Ik wilde daar tien minuten alleen zitten om te bidden en te genieten. Men was stomverbaasd, maar het werd wel toegestaan. In de parochiekerk van Lubjatova mochten we een avonddienst bijwonen. De tolk begon gewoon een rondleiding, en praatte gewoon door de dienst heen. Ik vond dat onbeschoft en zonderde mij van haar af. Later was er een gesprek met de priester van de parochie en enkele oudere vrouwen. Vader Vladimir Popov doorbrak het protocol en ging over van Russisch naar Duits. Hij schakelde zo de tolk uit en we konden rechtstreeks met elkaar praten. Hij is nu heel oud, maar dient nog steeds. Ik heb nog steeds contact met hem en met zijn zoon Konstantin, die dirigent is van het parochiekoor. Met twintig reisgidsen, het boek “Pskovskaja ikona” en twijfel over de “glasnostj” en de “perestrojka” verliet ik Pskov met de gedachte: dit nooit meer!
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=