Jaargang 67 Nummer 3

Pokrof 18 afstand tussen de wereld waarin de mensen leven en de kerkelijke cultuur en kerkelijke milieus? De traditionele volkse Orthodoxie ver- dampt – helaas – waar we bijstaan. De manier waarop mensen op aarde leven neemt meer en meer dezelfde vorm aan. Is de kerk soms geroe- pen om simpelweg een stuk historie te zijn, een marginale subcultuur met eigen typische uit- drukkingen en gebruiken? Of zijn er in de tradi- tioneel Orthodoxe landen geen mensen die in zichzelf verschillende culturen verenigen? Welke kerkelijke ervaring heeft een ‘Moskouse Georgiër’ nodig, of iemand uit een gemengd huwelijk? En wat moeten we aan met nieuwe emigranten in Orthodoxe landen. De kostbare, eeuwenoude, levende ervaring van de kerkmoet overal en altijd opnieuw ontsloten worden voor nieuwe generaties en categorieën van mensen. Op de tweede plaats begint, in mijn waarne- ming, de situatie van parochies in het Westen en in traditioneel Orthodoxe landen steeds meer op elkaar te lijken. Hoe vaak zijn parochies geen eilanden van bewust kerkelijk leven in een zee van onverschilligheid! Hoe vaak moeten zij niet het christendom ontslui- ten aan mensen die volstrekt van niets weten of vol vooroordelen zitten? Hoe vaak zien we niet dat mensen worden aangetrokken door de levende, warme gemeenschap met Christus en andere christenen, en niet door de autoriteit van het instituut van de Kerk. Op de derde plaats geloof ik, dat levensvatbare parochies zelf zorg moeten dragen voor hun financiën en bestaan. Willen jullie een kerk hebben? Zamel dan geld in onder de parochia- nen, bouw of restaureer een kerk, en zorg er zelf ook voor. Zoek geen rijke sponsoren of staatssteun. Willen jullie een priester? Vind dan een waardige kan- didaat, help hem de opleiding te verkrijgen, bied hemmate- riële steun indien het voor hem moeilijk is om een we- relds beroep met het ambt te combineren. Vrijwilligerswerk moet de hoeksteen zijn van het kerke- lijk leven. Niemand – inclu- sief zij die een salaris van de parochie ontvangen – moet denken dat dit een baan is, het is een vorm van diaconie. Alle financiële middelen moeten onder het beheer staan van de penningmeester en van een kascommissie, bestaand uit parochianen. De parochie moet het bisdom, andere parochies, de missie en diaconie finan- cieel steunen. Zulke parochies – en die bestaan ook – zullen niet rijk worden, maar ze hebben wel toekomst, zowel in het Westen als in tradi- tioneel Orthodoxe landen. Onderpand voor de toekomst De bovengenoemde principes werden vastge- legd in het Parochiestatuut van het Moskouse Concilie van 1917/1918, waar het aartsbisdom tot op de dag van vandaag naar leeft. Om histo- rische redenen is dit statuut alleen in parochies buiten Rusland bewaard gebleven. Door de her- eniging is deze kostbare en vooral levende erva- ring van parochieel en diocesaan leven opnieuw toegankelijk geworden voor het hele kerkvolk van de Russisch-orthodoxe Kerk… Ze is teruggekeerd naar Rusland… Het gaat daar- bij niet alleen om iets uit het verleden, het is ook een onderpand voor de toekomst. Orthodoxe christenen uit verschillende gemeenschappen zijn gewend geraakt om te denken in categorieën van ‘wij’ en ‘zij’. Maar nu is het mogelijk om nuchter de verschillende benaderingen binnen het kader van één traditie te beoordelen. Laten we blijven zoeken naar bruggen. Laten we elkaar blijven inspireren – voor onszelf en voor de komende generaties. Priester Hildo Bos Iconostase van de Russisch-ortho- doxe kerk van de H.H. Petrus en Paulus te Deventer (Foto: Wikipedia).