Jaargang 63 Nummer 3

Pokrof 1 8 Voor deze editie heeft Leo van Leijsen de taak op zich genomen iets te schrijven over vluchtelingen uit Eritrea. Dit om iets te vertellen over die andere dan de Syrische vluchtelingenstroom. In beide gevallenmaken christenen een substan- tieel deel uit van de refugés. Hij was zelf benieuwd hoe het nu precies zat: Eri- treeërs, vluchtelingen, christenen… Vraagtekens te over. H et afgelopen jaar merkte ik op dat het vluchtverhaal van mensen uit Syrië enige – zij het altijd nog bescheiden – aandacht in Nederland kreeg – deze aandacht betrof met name de verhoudingsgewijs talrijke christenen onder hen –, maar dat er erg weinig bekend was over de eveneens talrijke vluchtelingen uit Eri- trea. Gevluchte Eritrese christenen Wonend in Nijmegen, vlak bij het grote vluchte- lingenkamp Heumensoord, zag ik, van zomer 2015 tot voorjaar 2016, op straat groepjes Eritrese vluchtelingen lopen. In vrijwel alle gevallen betrof het onveranderlijk jonge mensen (onder de Syriërs zitten ook mensen van middel- bare leeftijd), mannen en vrouwen, die als chris- tenen te identificeren waren. Ze waren vaak als zodanig herkenbaar aan de typisch Eritrees- ‘Ethiopische’ kruisjes om de nek. Eritrea: christenen en moslims Eritrea is echter geen exclusief christelijk land. Liggend aan de Rode Zee, dicht bij het Arabisch Schiereiland, is Eritrea, kustland van het oude christelijke Abessinië, reeds vanaf het begin van de islam in de 7 e eeuw sterk door de godsdienst van de Profeet Mohammed bepaald. Wat de verdeling moslims-christenen in het moderne Eritrea betreft, geeft de Eritrese rege- ring niet veel prijs. Er zijn geen keiharde cijfers, alleen schattingen of benaderingen door perso- nen en instellingen die zich met Eritrea bezig- houden. Werd het aantal zo’n 20 jaar geleden Christenen op de vlucht Het oorspronkelijk onderschrift bij deze op zich fotogenieke afbeelding zegt dat het gaat om vluchtelingen in een Eritrees-orthodoxe kerk in Italië, de voormalige kolonisator van Eritrea. Hoe precies de verhouding ligt tussen asielzoekers en de Orthodoxe kerk in de emigratie is duister en onttrekt zich grotendeels aan buitenstaanders. Feit is dat veel Eritrese emigranten juist ook der- gelijke parochies mijden, omdat het regiem ook via de kerk in het buitenland zijn lange arm weet uit te strekken. Hoe dit voor deze parochie ligt, is onbekend.