Jaargang 57 Nummer 5

“Een goed christen gaat naar het verre klooster om in de kapel de dienst bij te wonen, en daar, uitgerekend daar, ziet hij hetmeisje, in gebed verzonken voor de icoon van deHeiligeMaagd”. Z o luiden de beginwoorden van een lied van het eiland Karpathos van de Dodekanesos. Deze woorden hebben me altijd ontroerd. Ze staan in een programmaboekje dat ik rond 1952 gekocht heb. Ik heb er een levendige voorstel- ling bij, want ik ken zo een plek die mij bijzon- der dierbaar is. Het is het klooster van de Pan- hagia Myrtidiotissa op het eiland Kythira ten zuiden van de Peloponesos. In dat afgelegen klooster wordt een wonderdadige icoon ver- eerd vandeMoederGods. Vele eeuwen geleden, wellicht in 1447, is zij op een aanwijzing van bo- ven gevonden in een mirtenbos. Vandaar de naam: Panhagia Myrtidiotissa, de Alheilige Moeder Gods van het Mirtenbos. Het is een ge- kroondeMoederGodsHodigitria, zij die deweg wijst naar Christus. Zij is bedekt met een zilve- ren riza, die alleen de gezichten van Jezus en Maria vrij laat. Toen de icoon gevonden werd waren de gezichten al niet meer herkenbaar en daaromheeft de icoon ook geen gelaatstrekken. Er komen hier geen drommen vanmensen zoals in katholieke bedevaartplaatsen als Lourdes en Fatima. Het zijn vooral Grieken, die hier uit heel Griekenland de icoon komen vereren in de stille intimiteit van het katholikon, de Griekse naam van de hoofdkerk van het klooster. Ik sluit me graag bij hen aan. In mijn hart is altijd een verlangen naar deze heilige plaats. Daar leeft voor mij het echte Griekenland. De andere werkelijkheid Als ik nu mijn innerlijke beleving bij de vere- ring van deze icoon probeer te verwoorden, dan krijg ik steeds weer hetzelfde beeld voor ogen: ik voel me als iemand die bij een bron komt om zich te verfrissen. Maar er is een groot verschil: wanneer ik mij over de icoon De genezende kracht van Iconen 3 Zicht op de iconostase in de Sint-Dimitrioskerk van Thessaloniki, Griekenland. (Foto: beeldbank ‘Shutterstock’) Pokrof