18 Perspectief Kinzig, Christoph Markschies und Markus Vinzent, Tauffragen und Bekenntnis (Berlin: De Gruyter, 1999), 1-74; Paul F. Bradshaw, Maxwell E. Johnson en L. Edward Phillips, The Apostolic Tradition. A Commentary (Minneapolis: Fortress, 2002); Reinhard Messner, ‘Die angebliche Traditio Apostolica. Eine neue Textpräsentation,’ Archiv für Liturgiewissenschaft 58/59 (2016/2017), 1-56. Zie echter ook Alistair C. Stewart, On the Apostolic Tradition (Yonkers: St. Vladimir's Seminary, 22015). 6 Zie daarover met name ook: Herwig Aldenhoven, ‘Die spirituell-theologischen Konsequenzen der Struktur des Eucharistiegebetes,’ in: idem, Lex, 135-151. 7 In de Canon Romanus zijn dat – naast het Memento en Communicantes – Te igitur, Hanc igitur en Quam oblationem (die later vaak als eerste of consecratie-epiklese aangeduid werd). 8 Zie in de Canon Romanus het unde et memores … offerimus, waarop met supra quae een tweede bede om aanname volgt. 9 Zie in de Canon Romanus het supplices te rogamus (later als tweede of communie-epiklese aangeduid). 10 Voor de tekst zie: Gebet- und Gesangbuch der Christkatholischen Kirche der Schweiz. Herausgegeben von Bischof und Synodalrat der Christkatholischen Kirche der Schweiz (Basel: Christkatholischer Schriftenverlag, 2001), 145-147 (nummer 113). 11 Deze was vroeger met de op de aanbidding – in de zin van een geestelijke commuine – van de geëleveerde geconsecreerde hostie verbonden. 12 In de terminologie van Karl-Heinrich Bieritz, Liturgik (Berlin: De Gruyter, 2004), 256ff. 13 Met het – voor het begrip van de latere «offerande» - hier helaas stil gebeden – gebed: «In Demut und voller Vertrauen kommen wir vor dich, o Gott und bringen uns selbst dir dar in diesen Gaben aus deiner Hand. Blicke auf uns mit Erbarmen und nimm unser Opfer gnädig an». 14 Vgl. zijn «Ökumenische Glaubenseinheit aus eucharistischer Überlieferung (Paderborn: Bonifacius, 1976.) 15 Voor de consensus, vgl. ‘Konsens der Internationalen Altkatholischen Theologenkonferenz : Altenberg bei Köln 24.-28. September 1979,’ Internationale Kirchliche Zeitschrift 70 (1980), 226-229 (tevens in: Aldenhoven, Lex, 148-151); het resulterende eucharistische gebed is in het Zwitserse Gebet- und Gesangbuch (143-145) als het tweede en in het Nederlands Kerkboek van de Oud-Katholieke Kerk van Nederland (Baarn : Gooi en Sticht, 1993), 436-438, als het derde eucharistische gebed opgenomen. 16 Zie hierover echter: Urs von Arx, ‘Tagzeitenliturgie in der Christkatholischen Kirche der Schweiz,’ in: Martin Klöckener en Bruno Bürki (ed.), Tagzeitenliturgie. Ökumenische Erfahrungen und Perspektiven / Liturgie des Heures. Expériences et perspectives œcuméniques (Freiburg: Universitätsverlag, 2004), 223-251. 17 Zie hierover de brief van Innocentius I aan bisschop Decentius van Gubbio uit 416, met de aanwijzing dat de beslissende zalving met Chrisma altijd door de bisschop gedaan moet worden en dus in voorkomende gevallen ook met een chronologische afstand van de doop. Voor de brief zie: Martin F. Connell, Church and Worship in Fifth Century Rome: The Letter of Innocent I to Decentius of Gubbio (Cambridge: Grove, 2002). 18 Dit houdt een terugkeer naar de oorspronkelijkheid eenheid en samenhang van doop en vormsel in, ook afgezien van de vraag of in landelijke gemeentes nu een bisschop voor handen was of niet. Zie hierover onder meer: Urs von Arx, ‘Reform der Taufpraxis und gegenseitige Anerkennung der Taufe: Komplementäre
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=