2022-57 SYNODALITEIT IN HET LEVEN VAN DE KERK 11 Synodaliteit: enkele reflecties vanuit Orthodox perspectief v. Dr. Michael Bakker 1. Inleiding Een maand voor de bijeenkomst in Oss begon de Russische invasie van Oekraïne en dit had grote gevolgen. De Orthodoxe parochie van de Heilige Nikolaas van Myra in Amsterdam, waaraan ik als priester ben verbonden, kwam in stormachtig vaarwater terecht, toen haar geestelijkheid zich tegen deze oorlog uitsprak. Aan deze storm is hopelijk een einde gekomen, nu ruim drie kwart van de parochianen zich tijdens een stemming uitgesproken hebben voor het juridisch verbreken van de band met het Patriarchaat van Moskou. Ik en mijn medegeestelijken waren al twee maanden eerder overgegaan naar het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel. Tijdens een eerdere stemming van de Algemene Parochievergadering was echter net niet de vereiste twee derde meerderheid gehaald voor een overstap van de parochie. We kunnen nu onze aandacht weer richten op het gewone parochieleven en de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne en Rusland. De verschrikkelijke oorlog tegen Oekraïne gaat nog steeds in alle hevigheid door terwijl ik dit schrijf. Moge God spoedig een einde aan dit bloedbad maken! De ervaringen van de afgelopen maanden bieden de mogelijkheid om te reflecteren over hoe synodaliteit in de praktijk functioneerde in bovenstaand geval en in het emancipatieproces dat de kwart miljoen Orthodoxen in Nederland aan het doormaken zijn. Hieronder beschrijf ik mijn gedachten hierover aan de hand van vier aspecten:
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=