2022-57 Recensie van Maria: icoon van genade 27 grace already granted which remains permanently within her. Furthermore, this grace belongs to her personally because the word, kécharitôméné, is the equivalent of a proper name and because it expresses the beauty emanating fromMary.” Huijgen never considers the arguments of John Paul II and Jean Galot supporting the traditional interpretation of Mary as being “full of grace.” It is clear that Huijgen is mistaken in his view of Mary’s reception of grace. 3 Avoiding Gnosticism and Natural Theology Mary’s place in the plan of salvation, as Theotokos, the Mother of the Incarnate God, helps us to find a way between gnosticism and natural theology, according to Huijgen. One point of clarification. Natural theology usually refers to theistic arguments, giving reasons for belief in God. Huijgen uses the term “natural theology” to refer to any use of natural reason to gain epistemic access to the nature of man and the world, and hence to the true, good, and beautiful. On the one hand, then, on the matter of gnosticism, “Maria is lichamelijk en materieel, zij baart een fysiek kind. Zij is een anti-gnostisch statement in persoon. Het Woord is werkelijk vlees geworden. Hij is onze materiële werkelijkheid binnengekomen. Materie, vlees, is voor God geen contrabande. Hij heeft immers zelf deze wereld geschapen” (258). The implication of this anti-gnostic approach to gender is that natural biological givens of bodily maleness and femaleness are not irrelevant (328), but they should not be absolutized. “Natuurlijke gegevens zijn niet hetzelfde als Gods scheppingsbedoeling. . . . Uit biologische of sociologische gegevens kan niet direct worden besloten wat Gods bedoeling met het menselijk leven is” (329). On the other hand, Mary’s virginal conception is not natural; rather it is supernatural, a donum novum in God’s creative hands, underscoring the difference between nature and creation (330), and hence it helps us to resist natural theology “die de biologische of sociale status quo tot norm verheft” (328). He elaborates, in this connection, “God doet scheppend iets totaal nieuws en ongehoords: het Woord is vlees geworden. De opstanding is het ultieme bewijs dat God de status quo verbreekt en alles nieuw maakt.” In sum, “De structuur die God aan zijn schepping meegeeft, is dus geen rustende orde die zich ook zonder band aan de Schepper laat hanteren. God maakt telkens opnieuw de toekomst
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=