Perspectief 2021-56

12 Perspectief Leiders als sacramentele wegwijzers Dr. Karim Schelkens Mij werd gevraagd een ‘respons’ te leveren bij de toespraak van Anne-Marie Foppen. Dat is eervol, maar alvorens dat te doen, wil ik Lydia Janssen alle lof toezwaaien voor het biografisch werk over bisschop Glazemaker. Ongeveer gelijktijdig met haar arbeid bereidde ik een biografie over de Nederlandse kardinaal Willebrands, voor, en ik kan me voorstellen hoezeer het opzoekwerk en het spitten in het leven en denken van een gebiografeerde de kieren in het eigen hoofd vullen. Ik meld dit ook omdat onze beide gebiografeerden een bijzondere band deelden. Voor een korte periode, in de jaren 1982 en 1983, droegen Glazemaker en Willebrands gelijktijdig de mijters als Utrechts aartsbisschop. De beide boeken getuigen ervan hoe ze elkaar en elkaars kerken in woelige oecumenische tijden leerden waarderen en ondersteunen. Sinds de eerste contacten met Andreas Rinkel was Willebrands in de weer om de afstand tussen de Gertrudiskathedraal en de Catharijnekathedraal, te voet vlakbij maar historisch mijlenver verwijderd, in het midden van vorige eeuw, te verkleinen. In de jaren tachtig werd dat moeilijk. Het pioniersenthousiasme van de jaren zestig was bekoeld, en institutionele obstakels werden allengs groter. Een reeks initiatieven die de beide aartsbisschoppen – bouwend op de overeenkomst van Zürich - voor ogen hadden, onder meer een verhoopte pastorale samenwerking tussen priesters van de Rooms-Katholieke en Oud-Katholieke Kerken in Nederland, liep stuk op Romeinse reserves en zelfs wantrouwen. Dat stond de vriendschap en persoonlijke dialoog, de basis voor iedere oecumenische toenadering, niet in de weg en in 1996 ontving Willebrands uit Glazemakers handen het Sint-Maartenskruis. Dank dus, voor deze mooie biografie. Naast het eerder verschenen portret van die andere grote Nederlandse oecumenicus, Willem Adolf Visser ’t Hooft, wordt zo langzaam, op grond van bronnenonderzoek, een mooi oecumenisch-

RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=