56 Myrthe Lübbers, MScR Perspectief maar anders. Ik denk dat je wel kunt stellen dat een bepaald iets voor jou als persoon prettig of onprettig voelt binnen een bepaalde context. Een cactus gedijt minder goed in een tropisch regenwoud, maar er is niks mis met die cactus en ook niet met het regenwoud. Wat zou je vervolgens kunnen zeggen over mensenrechten? Past een bepaalde totstandkoming daarvan en een bepaalde inhoud goed bij het ene land en minder goed bij een ander land? Kunnen wij uitspraken doen over wat andere landen doen? Moeten we ons vooral bemoeien met de balk in ons eigen oog? Dat zijn ingewikkelde vragen, maar ik denk dat het wel altijd goed is om met elkaar in dialoog te gaan. Oprecht de ander proberen te begrijpen en durven vragen: waarom doe jij dit zo? Zou je het dan ook oneens met elkaar mogen zijn zonder dat dat een probleem is? Wat als ik dat geen probleem vind, maar de ander wel? De ander wil dat ik hetzelfde denk? En ben ik dan wel zo tolerant als ik vind dat de ander dan ook maar tolerant moet zijn? Of wat als ik wil dat de ander ook denkt dat de doodstraf afgeschaft zou moeten worden? Welke zaken zijn er waar we het écht wereldwijd over eens zouden moeten worden? Je komt dan terecht bij fundamentele levensvragen over leven en dood, honger en armoede, goed en kwaad. Allerlei religieuze groeperingen hebben doorheen de vele en vele eeuwen hier diep over nagedacht en antwoorden op geformuleerd. Het zou daarom meer dan logisch zijn om je te verdiepen in die rijkdom dan dat je zelf even een poosje daarover uit het niets gaat zitten nadenken, lijkt mij. Door te spreken en te laten spreken kunnen we tot inzichten komen, kunnen mensen bijdragen en kunnen we elkaar beter begrijpen. Dat geldt voor religieuze groeperingen onderling, maar ook in interactie met seculiere levensbeschouwingen zoals het atheïsme en agnosticisme. De vraag die bij mij blijft hangen is nog steeds: maar wat als we het niet eens zijn? Dat gaat dan niet zomaar om een mening, maar om de diepste kern en het wezenlijke in het leven. Hoe gaan we daarmee om? Op het moment lijkt verschil nog altijd scheidend… Conclusie Wanneer ik alles tezamen in ogenschouw neem zou ik wellicht kunnen concluderen dat in het oosters-orthodox christendom de mens waardig is om vele redenen, waarvan sommige gelijken op het westers christendom (en zelfs andere levensbeschouwingen) en sommige niet of in mindere mate. Net als in het westers christendom wordt in het oosters
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=