52 Myrthe Lübbers, MScR Perspectief kruip of dat ik er vrede mee heb en mijn verlangen loslaat? Nou ja, je kunt ook heel vredig dat broodje gaan opeten als het daar toch is, maar het gaat mij er even om of het ‘beter’ zou zijn om een verlangen te stillen of om juist los te laten. Wat denk jij als lezer van dit alles? Tijdens mijn studie Wereldreligies heb ik ook veel over niet-christelijke oosterse levensbeschouwingen geleerd, zoals het boeddhisme, hindoeïsme en jaïnisme. Ook bij deze herken ik de idee van jezelf bevrijden van gehechtheid. Misschien heb je wel eens gehoord van sadhoes of zelfs gezien hoe zij zonder enige gehechtheid aan iets over straat gaan, zonder huis, zonder eten en soms zelfs naakt. Binnen het jaïnisme is de idee van gehechtheid zeer nauwkeurig uitgewerkt. Het religieuze streefdoel van de jains is om de ziel te bevrijden uit de cyclus van dood en wedergeboorte die in stand wordt gehouden door (zowel goede als slechte) karma. De perfecte staat van de ziel kenmerkt zich door een oneindige kracht, kennis, intuïtie en zaligheid. Maar onze ziel raakt op aarde verstrikt in materie, waardoor het zijn transcendente eigenschappen verliest. Wanneer we ons laten sturen door passies gaat materie zich hechten aan de ziel. Deze karmische materie plakt als het ware aan je ziel, al is dat niet met het blote oog te zien. We moeten dus van deze gehechtheid af en ons karma zuiveren. Dat doet me ergens wel een beetje denken aan het vagevuur dat we kennen binnen het katholicisme waarin zielen die in vriendschap met God gestorven waren, maar zonder volledig zuiver te zijn, gereinigd worden. Ook in het boeddhisme komt de idee van gehechtheid loslaten sterk naar voren om zodoende de boeddhanatuur te verwezenlijken. De eerste van de vier edele waarheden vertelt ons dat het leven lijden is. Dat lijden komt voort uit begeerte, zo leren we bij de tweede edele waarheid. We krijgen niet wat we willen en waar we niet om vragen krijgen we wel, met andere woorden: er kan nooit helemaal voldaan worden aan onze begeerte. Waar de abrahamitische religies zeggen dat je met het overlijden over het lijden heen bent, dus dat de dood het einde betekent van het lijden, schudt de boeddhist het hoofd. Nee, zegt hij of zij, de dood is enkel een voortzetting in een andere levensvorm. Alles in de wereld is namelijk opgebouwd uit vijf vormende elementen: materie, gewaarwording, waarneming, mentale formaties en bewustzijn. Het zelf (ātman) bestaat uit een samenstelling zonder enige eeuwigheidswaarde. Het is een illusie dat we een diepere zelf hebben, want alles is met alles verbonden. Als je dit in je vorig leven niet begrepen hebt, heb je in
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=