14 Perspectief Waardigheid van de mens, being as communion De antropologie van Ioannis Zizioulas, metropoliet van Pergamon Zr. Hildegard C. Koetsveld De waardigheid van de mens heeft Zizioulas ontdekt als een wijze van zijn die in de Kerk aanwezig komt en met name in de eucharistie. De Kerk heeft haar ontvangen van God ten bate van de wereld. De waardigheid van de Kerk en van iedere mens is dat zij bestaan kan op de wijze waarop God bestaat1, namelijk als persoon. Willen wij deze bestaanswijze, deze zijnswijze leren kennen dan moeten we God, mens, Kerk en wereld en zelfs de kosmos in relatie met elkaar zien of beter nog: beleven. Niets is heiliger dan de persoon. Tegelijkertijd is het de tragedie en de ellende van de mens dat hij geen persoon is of dat nog niet is. Door de val van Adam is er een breuk gekomen in heel dat netwerk van relaties tussen God, mens en de schepping. Persoon-zijn is synoniem geworden aan individu-zijn, de mens als op-zich-zelf-staand, los van relaties. Verbintenissen met anderen blijken nu - in onze gevallen staat - niet alleen noodzakelijk en begerenswaardig te zijn, maar ook bedreigend. Ook de Kerk en God zelf worden als zodanig ervaren: een aanslag op onze vrijheid en autonomie. Waarachtig zuiver persoon-zijn is niet te vinden in onze mensenwereld. Het is iets van ‘boven’, een eschatologische werkelijkheid. Slechts God is werkelijk, waarachtig persoon. Alleen de liefde van en tot zijn Schepper kan de mens in het ware persoon-zijn herstellen. Dit biedt als perspectief dat in het Koninkrijk Gods allen en alles in volkomen gemeenschap én tegelijkertijd geheel zichzelf zullen zijn. Daar zal onderling verschil niet meer scheidend zijn.
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=