Perspectief 2020-49

2020-49 Oecumenische fijnproeverij 7 ‘Dat vind ik heel moeilijk om te zeggen. Daarvoor moet je de notulen van de be- sprekingen voor je hebben en de verschillende redacties van de tekst. Belangrijker is dat met deze tekst een nieuwe generatie van theologen het stokje van de vorige generatie overneemt. De redactie van deze tekst was in handen van prof. Dorothea Sattler en prof. Volker Leppin. De tekst brengt de grote eensgezindheid van katho- lieke en protestantse theologen in Duitsland tot uitdrukking. De commissie stuurt er eensgezind op aan dat het verantwoord en goed is om deel te nemen aan de viering van Eucharistie/Avondmaal in elkaars kerken. Het rapport wil rechtvaardi- gen dat wij naar de andere kerk toegaan. Daarom zou ik dit artikel graag de titel ‘Oecumenische Kerkproeverij’ willen meegev en, omdat het naar de andere kerk toegaan de betekenis van proeven heeft: Proeft en ziet. Gustate et videte . De com- missie legt ook zelf nadruk op het belang van de ervaring. Je vertelde me dat de commissie na de voltooiing van deze tekst ook zelf samen gevierd heeft en dat bij sommigen de tranen over de wangen liepen. Dit is fijnproeven, zonder op alle slak- ken zout te leggen.’ De argumentatie van deze tekst is toch niet ontleend aan ervaring, maar aan inzich- ten uit bijbels-theologisch, liturgisch en oecumenisch onderzoek? ‘De ervaring heeft voor de auteurs van deze tekst een belangrijke functie. Die speelt een rol als zij moeten antwoorden op de vraag: wat betekent het voor de eenheid van de Kerk als wij nu al samen Eucharistie/Avondmaal vieren? Het gezamenlijk vieren, zo zeggen zij, voedt de hoop onderweg. De ervaring van de gezamenlijke viering sterkt ons op die weg. Dat is zo belangrijk, dat we dat niet meer achterwege kunnen laten. Ik heb de tekst als een theologische tekst gelezen: de kerkscheiding is niet meer te rechtvaardigen op grond van het verschil in opvatting over Eucha- ristie en Avondmaal. Ze komen tegemoet aan mensen die daaronder lijden. Op grond van wat wij betogen, zo stellen zij, kunnen we deze stap legitimeren. We kunnen die stap zetten omdat de ervaring van de gezamenlijke viering de hoop voedt om verder te komen.’