Perspectief 2020-49

2020-49 1 Redactioneel Wanneer mogen we beleven dat katholieken en protestanten sa- men opgaan naar het huis van de Heer om samen de Eucharistie te vieren? Dat zal een feest zijn. Sinds het begin van de oecumenische beweging is het verlangen hierop gericht. In de voorbije decennia is het pleidooi voor intercommunie, eucharistische gastvrijheid of open communie nooit verstomd. Soms leek het erop dat dit ver- langen gestild zou kunnen worden, maar dan liep het toch weer anders. In ons land is er een tijd geweest dat de oecumenische praktijk vooruit liep op beslissingen, die door kerken samen nog zouden moeten worden genomen. Die oecumenische praktijk leidde echter niet tot een doorbraak. Kerken in Nederland hebben verschillende opvattingen en hanteren verschil- lende regelingen ten aanzien van de deelname door leden van andere kerken aan de viering van de Eucharistie of het Avondmaal in hun kerk. Het verlangen van katholieken en protestanten om samen Eucharistie en Avondmaal te vieren speelt niet alleen in Nederland. Ook in Duitsland is het een veel besproken thema. Naarmate de grote kerkelijke tradities er in slagen om verschillen over gevoelige onder- werpen inzake belijdenis, leer en leven te boven te komen, komt de vraag naar het samen vieren van Eucharistie en Avondmaal vanzelf op tafel. In Duitsland was dat zo na het be- reiken van de internationale overeenstemming tussen katholieken en lutheranen over de rechtvaardigingsleer in 1999. Voor Luther immers was de leer over de rechtvaardiging door het geloof de vraag waarmee de kerk staat of valt. Het overwinnen van deze oude tegenstelling tussen katholieken en lutheranen, zou daarom de weg kunnen effenen naar de gezamenlijke viering van de Maaltijd des Heren. Maar zo is het niet gelopen. De Rooms- katholieke Kerk houdt dat er meer onderwerpen zijn (opvattingen over Kerk, Eucharistie en Ambt) waarover nog overeenstemming bereikt moet worden, voordat rooms-katholie- ken en lutheranen samen Eucharistie kunnen vieren. Het rooms-katholieke standpunt is kort gezegd dat de gezamenlijke viering van de Eucharistie het eindpunt is van de weg naar het herstel van kerkgemeenschap. Slechts in uitzonderingssituaties kan in individuele