Perspectief 2019-46

2019-46 De eigen wijsheid van vrouwen 65 Nederlandse Katholieke Vrouwenbeweging stelden, eveneens in 1991, een advies op aan de Nederlandse bisschoppen: Een vrouwenvriendelijke liturgie in de rooms-katholieke kerk . De vrouw-en-geloofbeweging mag dan (veelal) oecumenisch zijn, de achterliggende ker- ken waren dat niet. Deze publicaties waren bedoeld om het belang van de gehanteerde taal duidelijk te ma- ken. We communiceren voortdurend in taal, maar taal is niet neutraal. 3 Door taal worden beelden geïnternaliseerd. Wanneer er voortdurend gesproken en gezongen wordt over “God, Hij” leidt dat tot eenzijdige mannelijke godsbeelden. Vooral die beelden werden kritisch bekeken, liederen werden soms van andere woorden voorzien en er kwamen nieuwe liederen met inclusief taalgebruik. Op de 2 e Oecumenische Vrouwensynode in 1992 werd het lied: ’Vrouwen heb ’t lef…’ gezongen met tekst van Annekee Stokvis en op melodie gezet door Barbara Schilthuis: Vrouwen heb ’t lef om tevoorschijn te komen Vrouwen heb ’t lef om jezelf te zijn. Vrouwen heb ’t lef om je uit te spreken Wat je op je hart hebt, al doet het je pijn. Eén van de aanbevelingen van de 2 e Oecumenische Vrouwensynode van 1992 leidde tot de publicatie ZIJsporen, liturgie in het spoor van vrouwen (redactie: Ans Kits, Ineke van Middendorp-Sonneveld en Jasja Nottelman). In de vrouw-en-geloofbeweging groeide een nieuwe gemeenschappelijke taal waar vrou- wen zich thuis bij voelden. Taal als antidotum voor de steeds meer als vervreemdend ervaren gehanteerde taal in de gebruikelijke zondagsliturgie. Katholieke en protestantse vrouwen vonden hier elkaar in een gedeelde ‘heilige’ waarde. Mensen zijn niet alleen va- ders en zonen, maar ook moeders en dochters. Er werden landelijk suggesties aangereikt voor een liturgie met inclusief taalgebruik rond Internationale Vrouwendag op 8 maart, want het doet ertoe of je wel of niet in je eigen taal aangesproken wordt en in welke woorden God benoemd wordt.