Perspectief 2019-46

2019-46 47 Mijn protestantse identiteit kan ik alleen katholiek dragen Drs. Idelette Otten ‘Je identiteit is iets dat je licht moet dragen’ zei filosoof Kwame Anthony Appiah in een interview met Trouw (28 oktober 2019). In zijn boek ‘De leugens die ons binden. Een nieuwe kijk op iden- titeit’ fileert Appiah zogenaamde vaste identiteiten als nationaliteit, geloof en kleur door vragen als wat is bruikbaar, wat is onzin? Zonder identiteit kunnen we niet, het bindt, maar het kan ook misgaan: ‘De leugens beginnen als je iemand labelt als een lid van een bepaalde categorie en vooroordelen hebt’. In dit opzicht tieren ook in de christelijke traditie leugens welig. Christenen labelen elkaar voortdurend, bijvoorbeeld wanneer ze elkaar katholiek of protestant noemen. Als ik mezelf zou moeten labelen zou ik zowel het woord protestant als katholiek willen gebruiken, als twee zijden van één medaille. In een protestantse setting voel ik me altijd katholiek, maar in een rooms-katholiek gezelschap weet ik mij vaak protestant. Maar bij al mijn gevoelens spelen vooroordelen en leugens zeker een rol. 1. Van hervormd naar protestant Als mensen vragen ‘wat’ ik qua geloof ‘ben’, antwoordde ik tot mijn veertigste levensjaar met ‘hervormd’. Vanaf mijn geboorte was ik een zogeheten geboortelid van de Nederlands Hervormde Kerk. Na mijn doop werd ik dooplid en toen ik op mijn drieëntwintigste belij- denis deed belijdend lid van diezelfde kerk. Ik leerde als kind gevoelsmatig dat hervormd zijn in ieder geval betekende dat ik niet gereformeerd was. Dit werd vooral ingegeven door mijn vader, die als predikant regelmatig riep dat gereformeerden geen ‘sensus litur- gicus’ hadden, dus gereformeerd zijn was geen pré. Ik herinner me nog mijn verwarring toen ik tijdens mijn kerkelijke opleiding ontdekte dat de Gereformeerde Bond een deel

RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=