Perspectief 2019-44

2019-44 Thema – In vrede samenleven Mgr. dr. Antoine Audo sj 55 Een van de plichten die ik als bisschop van de Chaldeeuwse minderheid in Syrië voel, is het uiteenzetten van twee ideeën die me dierbaar zijn en die geworteld zijn in de docu- menten van het Tweede Vaticaans Concilie. De eerste komt voort uit de aanbeveling van het Concilie aan alle gelovigen om te beseffen dat hun aanwezigheid in de islamitische wereld een dynamiek van gemeenschappelijkheid behelst, allereerst van de christenen onderling en vervolgens ook tussen christenen en moslims. In de eerste plaats kan de uitdrukking “samen christenen worden” ons leiden op de weg van de oecumenische dialoog die eenheid zoekt in de navolging van Christus, om leer- lingen te zijn die als apostelen in de wereld gezonden worden om het goede nieuws van het Evangelie te verkondigen: “ Jij bent Gods welbeminde, wees niet bang .” Ten tweede wil ik met verschillende groepen moslims de uitdrukking “samen bewoners worden” uitdiepen. Een moeilijke taak, maar een die de christenen in het Midden-Oosten willen bevorderen in de hoop op meer religieuze vrijheid en meer respect voor verschillen. Ik moet zeggen dat de christenen op deze twee niveaus van het gemeenschappelijk leven in het Syrië van vandaag, dat zo aangetast is door geweld, een opmerkelijk voorbeeld hebben kunnen stellen van solidariteit en hulp aan de armen zonder onderscheid. Dit heeft aandacht getrokken van moslims en vragen opgeroepen over het christelijke geloof. Ik zou vele dankbetuigingen van moslims kunnen citeren, met name van hen die medische en chirurgische hulp gekregen hebben, maar ik zal me beperken tot één voorbeeld van een getuigenis die mij bijzonder geraakt heeft. Een arme oude moslim hurkte tegen de muur van een Chaldeeuwse kerk waar het Syrische kantoor van de Caritas gevestigd is. Terwijl hij wachtte op een tas met voedsel zag hij mij voorbijgaan met mijn soutane en bisschopskruis om mijn nek. Hij stond direct op en te- genover alle mensen die in de rij stonden, allemaal moslims, sprak hij luid: “Nu weten we wie de christenen zijn! Het is puur goud, geen nep!” Voor mij was dat een profetisch gebaar dat in mijn hart en in mijn bewustzijn gegrift zal blijven; een teken van onuitwisbare hoop voor christenen, een teken van hoop in een hel van geweld.