Perspectief 2019-44

Perspectief 32 In vrede samenleven volgens Mar Musa historisch erfgoed, en daarmee hen beroofd van een tastbare herinnering aan de eigen geschiedenis en ontwikkeling daarbinnen. Over de “liefde voor de islam” moet ik bescheiden spreken. Paolo was mijn meester, ik ben leerling. Paolo ging daarin heel diep, in zijn geloof als christen én als iemand die verliefd is op de islam. Hij werkte het theologisch diep uit. Ik ben daar nog niet. Ik ben nog bezig om christen te worden, ik stam uit een socialistische familie, en ben op latere leeftijd ge- doopt. Voor mij is ook christen zijn niet evident. Mijn Tante suste me bij die gelegenheid door te zeggen: ”Stil maar, we zullen het niemand vertellen.” Wat ik begrijp is, dat het het proberen is om te incarneren in de islam, te begrijpen wat moslims voor ons betekenen en kunnen betekenen. Bijvoorbeeld, de wijze waarop mos- lims de Koran reciteren, waarin ze zogezegd de stem van God worden. Door hun stem resoneert Gods woord hoorbaar voor ons. Voor Paolo was dat een diepe ervaring. Het ‘“Common Word‘ is een interessante brief, een belangrijk initiatief. Ik was in Rome toen die bijeenkomst daar was, dus ik was er ineens heel dichtbij, leefde mee in die krin- gen. Normaal gesproken leef ik in een klein klooster, een kleine plek. Een klooster ergens in woestijn. Of nu in de oude binnenstad van Sulaymaniyah, waar auto’s niet makkelijk komen. Een land ook waar de meeste mensen van wegblijven. Zelf vind ik vooral de brief interessant en van belang die enkele moslimrechtsgeleerden samen schreven aan Abu Bakr (Baghdadi, de leider van ISIS), om hem kritisch te vragen over zijn leer. De harde discussie die gevoerd moet worden met moslims die zozeer de islam kapen en tot wapen maken, moet gevoerd worden vanuit het hart van de islam, van de moslimwereld. Wij als christenen kunnen daarbij wel belangrijke dialoogpartners zijn. Onze eigen traditie goed kennen is dan wel een voorwaarde.