Perspectief 2018-42

2018-42 v. Evangelos Psallas 39 6 Bij wijze van besluit De orthodoxie verkondigt dat ons leven, ons eigen leven, ons niet toebehoort. Ons leven is een geschenk van God, wij hebben alleen het vruchtgebruik en moeten er verantwoor- ding voor afleggen. Omdat ons leven niet ons eigendom is, kunnen we er niet naar eigen goeddunken mee omgaan. Ons leven is een «tempel van de Heilige Geest», die we door God ontvangen hebben. We behoren onszelf niet toe omdat «iemand de prijs van de ver- lossing heeft betaald» (1 Kor 6, 20). We hebben niet het recht om het te vernietigen door welke vorm van «euthanasie» dan ook. Bovendien kan «niets en niemand een ander de volmacht geven om een onschuldig per- soon te vermoorden», om iemand te doden door «passieve» of «actieve» euthanasie, omdat het leven hem niet toebehoort. Het terugnemen van het geschenk van het leven komt alleen God toe… « Niemand van ons leeft immers voor zichzelf alleen, en niemand sterft voor zichzelf alleen. Zolang wij leven, leven wij voor de Heer, en sterven wij, dan sterven wij voor de Heer: of wij leven of sterven, Hem behoren wij toe » (Rom 14,7-8). Wij christenen geloven dat de beproevingen in het leven ons overkomen met medeweten van God, met zijn toestemming. Hij laat ze toe in ons belang, «in ons voordeel, om ons zijn heiligheid mee te delen», om ons geloof te vermeerderen en om ons op de proef te stellen, zoals Hij het deed bij Job. Als ons iets pijnlijks overkomt, is het fout om God dat kwalijk te nemen en te zeggen: «God, waarom gebeurt dit met mij?». Dan is het alsof wij boven God staan en zelfs over Hem oordelen! Bij «wat er ook gebeurt in het leven», moe- ten we leren door ons af te vragen «wat is de wil van de Heer», want « Hij zorgt voor u » (1 Pe 5,7), zelfs voor uw dagelijkse problemen, en «in het belang van iedereen». Dit is wat men verwoordt als «geloof bezitten!» … wat « de vaste grond is voor wat wij hopen » (Heb 11,1).