Perspectief 2018-42

2018-42 Prof. Dominique Jacquemin 11 december 2008 beschreef de Congregatie van de Geloofsleer dit standpunt in haar publi- catie van het document Dignitas personae . Haar fundamentele bedoeling is dat ze in «een groot ja» tegen het leven «de waardigheid van ieder menselijke persoon vanaf de concep- tie tot aan zijn dood» 13 opnieuw wil bevestigen. Niemand kan deze daad, die de dood tot gevolg heeft, voor zichzelf of voor een ander die aan zijn verantwoordelijkheid toever- trouwd is, vragen. Niemand heeft het recht om er expliciet of impliciet mee in te stemmen. Tenslotte moet men zich absoluut verzetten tegen elke autoriteit die deze daad kan op- leggen of er toestemming voor kan geven: «Het gaat om een verkrachting van een goddelijke wet, een inbreuk op de waardigheid van de menselijke persoon, een misdaad tegen het leven, een misdaad tegen de menselijkheid». 14 Tenslotte moet opgemerkt wor- den dat het document erkent dat er omstandigheden zijn waarin mensen zwaar lijden en kunnen vragen om hun leven te beëindigen: «Ook al kan in zo’n gevallen de persoonlijke verantwoordelijkheid verminderd of uitgeschakeld zijn, toch verandert het gewetensoor- deel – zij het ter goeder trouw – niets aan de aard van de daad die de dood tot gevolg heeft: die blijft altijd onaanvaardbaar». 15 Op dit aspect zullen we verder nog terugkomen als we de uitdagingen voor het geloof en de theologie zullen bespreken. 3.2 De talrijke interventies van de Belgische bisschoppenconferentie Wat de Belgische situatie in het bijzonder betreft, heeft de Belgische bisschoppenconfe- rentie, vanaf de eerste debatten over de mogelijkheid van een euthanasiewetgeving, regelmatig haar mening verwoord. 16 Momenteel legt de Belgische bisschoppenconferen- tie de laatste hand aan een document dat zich tot mensen richt die werkzaam zijn in de gezondheidssector en de ziekenpastoraal. Wat kunnen we leren uit al deze verklaringen? De opeenvolgende verklaringen tonen de zorg van de Belgische bisschoppen om, zo dicht mogelijk aansluitend bij de actualiteit, hun visie te verwoorden en haar opdracht van sociaal toezicht of waakzaamheid, zoals Alain Thomasset het uitdrukt, te vervullen. Het is in die zin belangrijk om de staat en de wet soms nadrukkelijk te wijzen op hun eigen grenzen, die van het volstrekt en ondubbel- zinnig omschrijven van de betekenis voor iedereen en alles: «In een geseculariseerde samenleving wordt de politiek voortdurend verleid om zich als een nieuwe heiligheid die het hele sociale leven regelt, op te stellen». 17 Daarnaar verwijst