Perspectief 2018-40

Perspectief Teksten oecumenisch symposium ‘De Brexit van Willibrord’ 30 Willibrord gedenken Prof. dr. Mechteld Jansen 1. Toekomst door gedenken van het verleden In deze reactie op de boeiende lezing van Miriam Jones Adan wil ik graag nadruk leggen op het belang van het gedenken , omdat het ge- denken altijd bewust maakt van een verschuldigd zijn aan mensen die ons voorgingen. Mensen die met een belofte in hun hoofd, een promissio , op weg gingen, op missio , op missie om die belofte met anderen te delen. In hun levenstijd hebben zij de vervulling van die belofte nooit geheel vervuld gezien, dus die belofte staat altijd, ge- deeltelijk, nog uit. Gedenken betekent ook een herinnering aan een erfenis op mij nemen. Er bestaat wel degelijk zoiets als een collectief geheugen, dat gevormd wordt door de verhalen die ons verteld worden en die wij elkaar vertellen. Ik neem erfenissen op mij van de christelijke traditie, de koloniale traditie, de feministische traditie en weet mij daardoor verschuldigd aan die erfenissen, zonder kwaad en goed uit die tradities tot juk te maken dat ik als geheel meetorsen moet. Gedenken, zakhor : een van de meest gebruikte werkwoorden in Tenach, gedenk toch! Herinner je, schijnt 169 keer in Tenach voor te komen. Het is een activerend appel op ons, om ons op zodanige manier het verleden te herinneren, dat het een bron van wijsheid voor het heden wordt en een bron van hoop voor de toekomst. Die manier van herinneren wordt voortgezet in de woorden van Jezus bij het laatste maal met zijn vrienden: 'doe dit in herinnering aan mij', waarbij herinnering een meer dan cognitief/mentaal proces wordt. Het wordt een actieve herinnering, een levenspraktijk. Evenzo bij de oproep je de vrouw te herinneren die Jezus' voeten zalfde: overal waar het evangelie gebracht wordt, zal ook van haar verteld worden, in actieve herinnering aan haar (Mt. 26,13). Gedenken betekent zorg blijven dragen voor iemand, zoals God mensen gedenkt.