Perspectief 2018-39

Perspectief Symposium: De impact van de Hervorming in onze kerken 75 Orthodoxie en hervorming Daartegenover verbiedt patriarch Kirill van Moskou iedere poging om de liturgische dien- sten te vertalen naar het Russisch. Nochtans schreef vader Nikolai Balashov, zijn eigen raadgever, trouw aan de voorstellen van patriarch Alexij II, in 1994 dat de liturgische her- vorming (de vertaling van het Slavisch naar het Russisch, maar ook een hele reeks voorstellen om de participatie van de leken aan de eredienst te vergemakkelijken) nood- zakelijk was. Deze is een prioriteit voor de Russische Kerk als ze wil aansluiten bij het grote concilie van 1917-1918 en vooral als ze enigszins werk wil maken van een echte evangeli- satie. De Russische theologen moeten vandaag aandachtig de werken herlezen van Georges Fedotov, Serge Averintsev, Olga Sedakova om overtuigd te worden van de nood- zakelijkheid van deze hervorming. Sommigen, zoals vader Georges Kotshetkov, hebben in het kader van het Instituut St. Filaret van Moskou reeds met succes werk gemaakt van de vertaling en de viering van de liturgische diensten in het Russisch. De gemeenschap van vader Kotchetkov is sindsdien geheel vanzelfsprekend een van de meest missionaire ge- meenschappen hedentendage in Rusland geworden. 3 Verwerking van de geschiedenis In de marge van trouw aan de traditie dient de orthodoxe Kerk los te komen van een gemystificeerde slachtofferrol in de geschiedenis. Niet dat de orthodoxe Kerk niet geleden heeft in de geschiedenis, integendeel. Deze pijnlijke herinnering mag zelfs veruiterlijkt worden, bijvoorbeeld in musea die de geschiedenis van dit lijden weergeven. Spijtig ge- noeg doet de Russisch-orthodoxe Kerk vandaag niets om musea op te richten die gewijd zijn aan de stalinistische vervolgingen. Geen enkele orthodoxe bisschop is de afgelopen jaren de vereniging ‘Memorial’ komen bezoeken om deze zijn steun te betuigen ten over- staan van de vervolgingen waarmee ze door het Kremlin wordt overstelpt. Maar dit erkennen van het lijden en de vervolgingen dient deel uit te maken van een meer omvattende en diepgaande inspanning waarbij men een en ander objectief bekijkt, men afstand neemt van het gebeuren en men zelfs, in bepaalde gevallen, zich bewust wordt van de eigen verantwoordelijkheden in de tragedie. Heel wat psychologen zeggen van- daag dat personen die het slachtoffer zijn geworden van trauma’s gevaar lopen opnieuw vervolging te lijden als ze blijven vastzitten in de herinnering aan hun leed, of zichzelf blijven wentelen in de slachtofferrol. Echte rouwbeleving houdt het tegenovergestelde in,