Perspectief 2018-39

Perspectief Symposium: Oecumenische balans van het Reformatiejaar 121 De katholieke Luther Maar die drie kunnen niet op zichzelf staan. Je kunt ze alleen begrijpen vanuit het solus Christus. Christus redt van zonde, kwaad en dood. Die redding is er alleen door genade omdat Christus ons wordt geschonken. Redding is er alleen door geloof omdat we in ge- loof Christus ontvangen en hem aantrekken. Het goede nieuws over onze redding vinden we alleen in de Schrift, omdat Christus daar het hart van is. Eigentijds gezegd: je identiteit vind je alleen in Christus. Het gaat erom in hem te zijn, één met hem te zijn, te delen in wie hij is. Het is mooi om te zien hoe er in dit reformatiejaar ruimte is om als christenen samen stil te staan bij de herontdekking van dat ‘solus Christus’. Die concentratie op Christus ver- bindt. Van harte hoop ik dat die concentratie op Christus in de breedte van de kerk onze aandacht houdt. Want het is ook kerk breed een probleem dat die concentratie op Christus steeds weer verdwijnt. Eerlijk gezegd – en ook dat is een waarneming die gemengde ge- voelens oproept: een protestant die weinig met Jezus Christus heeft, staat verder van mij af dan een rooms-katholiek bij wie ik die concentratie op Christus herken. Het protestantse erfgoed delen terwijl Christus een onheldere figuur geworden is, verbindt minder dan el- kaar herkennen in de oecumenische geloofsbelijdenis van Nicea. Samen terugkijken en herdenken is waardevol. Natuurlijk niet als een bevestiging van het eigen gelijk. Daarvoor is heel het gebeuren rond de Reformatie te veel omgeven door ambivalenties. In de verklaring van de Lutherse Wereldfederatie en de Pauselijke raad voor de bevordering van de eenheid van christenen wordt het verlangen uitgedrukt naar de heling van de wond in het lichaam van Christus. Ik hoop dat hier na deze gezamenlijke herdenking uitvoering aan gegeven wordt. Het streven naar eenheid omvat, volgens die verklaring, commitment tot een theologische dialoog. Er zijn immers verschillen die niet zomaar overbrugd kunnen worden. Verschillen ontkennen heeft geen zin, omdat ze in de christelijke en kerkelijke praktijk van alledag zich toch laten gelden, of ze nu benoemd worden of niet. Ik ben blij met de gegroeide herkenning tussen rooms-katholieken en protestanten op het punt van Christus, rechtvaardiging en geloof. Tegelijk liggen er verschillen, rond Maria, rond de ambtsleer en de positie van de paus, en rond de visie op de kerk. Met name zie ik op het laatste punt voor protestanten aanleiding om goed naar Rome te luisteren. Ik