Perspectief 2017-38

2017-38 “Pelgrimage van Gerechtigheid en Vrede” 49 Reag eer Ik vind het belangrijk de nadruk op het leven vanuit een oecumenische sociale ethiek als behorende bij de oecumenische familie te blijven benadrukken. Juist ook in het kader van het nieuwe concept van de Wereldraad van Kerken met een Pelgrimage van Gerechtigheid en Vrede. Hoewel het beeld kan bestaan dat oecumene vooral een beweging is van achter het bureau, laat m.i. de geschiedenis van de oecumenische beweging zien dat dit ook ging, of juist ging, om een beweging in de praktijk. Ik denk aan de oprichting van het oecumenisch instituut Bossey, van de Wereldraad van Kerken, in 1947. Daar kwamen voor het eerst studenten bijeen die die verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt. Sommigen hadden in kampen gezeten, anderen waren juist de bezetter geweest. Niet enkel bij de Bijbelstudies, maar ook tijdens het schillen van de aardappelen of het samen leven als een oecumenische gemeenschap in Bossey ging het om met elkaar de verbinding te zoeken om verzoening en transformatie om vrede. Zo heb ik het in 1998 ook ervaren tijdens mijn tijd in het oecumenisch instituut van de Wereldraad. ‘Wie ben ik?’, dacht ik regelmatig toen ik mij destijds realiseerde dat ik één van de weinige studenten was die nog nooit een situatie van oorlog of geweld had meegemaakt. De meeste aanwezige studenten én docenten wel. Tijdens de colleges kwamen regelmatig verschillende contexten aan de orden waarin studenten opnieuw vertelden over hun geweldservaringen of eraan werden herinnerd. Het Evangelie te verstaan – of te vinden – in de verhalen van medestudenten en docenten die door alle ellende heen toch weer een weg van hoop en vertrouwen hebben ervaren, is voor mij een gave van Bossey geworden in het verstaan van de christelijke spiritualiteit. Ze hebben me geleerd de Bijbelverhalen niet enkel te verstaan in de context van de geschreven tijd, maar ze ook zien oplichten in mensen die leven in de samenleving vandaag. Dit noem ik een oecumenische spiritualiteit. Een spiritualiteit die gebaseerd is op het geloof dat er in deze oikoumene een weg (gaande) is van gerechtigheid en vrede voor een ieder. Net terug van een tweeweekse oecumenische cursus in Berlijn moet ik denken aan prof. Dr. Dietrich Werner, de directeur van Brot für die Welt , de Duitse Kerk in Actie. Ook hij benadrukte dat de oecumene niet begon met het schrijven van artikelen, maar juist ook na de oorlogen met het oecumenisch opvangen van weeskinderen en vluchtelingen – er zijn voor de ander.