Perspectief 2015-28

2015-28 De icoon, plaats van een gebed 39 Reag eer Maar sinds de zondeval zijn wij onvrij en opgesloten in ons loutere menszijn en de adem, die ons naar God toe verzucht, zijn we vergeten. Deze onwetendheid omtrent God maakt dat wij in de handen vallen van een andere god, de liefde voor het kleine ik, die steeds zoekt om dit kleine ik te voldoen, het kleine ego te strelen en te koesteren. Dit heeft gevolg voor heel de schepping: met zijn allen rukken wij aan haar in onze eigen richting, we sleuren aan haar, verbrokkelen en versplinteren haar. In de liturgie gaat het niet zo. Daar wordt met de grootste zorg alles onderworpen aan de oerbeweging van mens en ding en geschiedenis naar God toe. De mens die zijn Heer volgt, Jezus, onze ware hogepriester, trekt de schepping mee, verzamelt haar, verenigt haar en, om het woord nog eens te gebruiken, dynamiseert haar naar haar ware Einddoel. De ‘gehoorzaamheid’ van de mens Jezus bracht dit Einddoel terug in het zicht. B. De eucharistie vertolkt het geheim van de schepping. Dit wordt op een heel pregnante manier duidelijk in het mysterie van de eucharistie. Daar brengen we brood en wijn aan. Het brood, uit vele korrels verzameld; de wijn, uit vele druiven geperst, zijn een beeld van de ‘ziel’ van de schepping, of om het met een meer technisch term te zeggen, van de fundamentele bestaansreden van de schepping. Maximus de Belijder zal dit de ‘logos’ van de schepping noemen. Het is deze ‘logos’ die haar ware eenheid en identiteit uitmaakt, die de veelheid en de verscheidenheid bijeenhoudt, bundelt en richting geeft. Deze logos is de geheime dynamiek van de dingen, hun diepste bron en diepste wezen: een spoor van de ene Logos, van het scheppend Woord van de Vader Laatste Avondmaal 2003