Perspectief 2015-27

2015-27 Oecumenische Kroniek van november 2013 tot november 2014 61 Reag eer Receptive ecumenism Het thema van de « receptieve œcumene » heeft de jongste jaren veel inkt doen vloeien. Waarover gaat het? Hoe het inschatten? Voor professor Paul Murray, Engelse Rooms-katholieke theoloog, die de beweging van de receptieve oecumene op gang bracht, geldt als essentieel principe dat de belangrijkste oecumenische verantwoordelijkheid er niet in bestaat zich af te vragen “Wat moeten de andere tradities in het christelijke geloof van ons leren ?” maar “Wat kunnen we van hen leren ?” De hypothese is dat als al wie met oecumene bezig is, zich deze vraag zou stellen en er werk van zou maken, ze allen op zoek zouden gaan naar het verdiepen van hun respectieve identiteit en dieper op zoek zouden gaan naar een meer intense gemeenschap. Deze benadering wil geenszins de hoop laten varen dat men ooit komt tot een organische en structurele eenheid, maar ze stelt vast dat dit niet op korte termijn kan gerealiseerd worden. Ondertussen stelt de receptieve oecumene zich voor als een voorlopige strategie die tot doel heeft te leren en van de ander verrijking en versteviging van het geloof in de praktijk te ontvangen. De Derde Internationale Conferentie over receptieve oecumene, vond plaats in de Fairfield universiteit (Connecticut, Verenigde Staten), van 9 tot 12 juni 2014. In 2006, vond een eerste internationale conferentie plaats met als thema « Het katholieke leerproces: verkenningen rond de receptieve oecumene », in het katholieke college van Ushaw, bij Durham. In januari 2009, ging een tweede internationale Conferentie door in Durham, ditmaal rond het thema van “Het receptieve en kerkelijk oecumenisch leerproces: leren samen Kerk zijn”. Het debat over ‘receptieve oecumene’ roept een aantal vragen op, die ter discussie staan. Aan het idee van ‘oecumenische gave’ is men in het begin wat voorbijgegaan, alsof men ‘geschenken’ kon kiezen uit een bepaalde oplijsting van oecumenische verlangens om ze dan aan te bieden of te ontvangen. Integendeel, de ‘receptio’ is een proces van lange adem. Want de ontmoeting, ten gronde, tussen de Kerken en de christelijke tradities begint over het algemeen met een oefening in vergelijkende theologie, en soms komt men hier zelfs niet aan toe. Iedere echte oecumenische onderneming dient het op zoek gaan naar verzoening en eenheid als doelstelling te hebben; aan iedere kant moet er bereidheid zijn om zichzelf in vraag te stellen, in het licht van het getuigenis dat door de