Perspectief 2015-27

2015-27 50 De beleving in Gereformeerde Kring Unitatis redintegratio vanuit Protestant gezichtspunt dr. Douwe Visser Inleiding Er zijn Katholieken met wie ik mij veel meer verwant voel dan met vele Gereformeerden, die ik ken. Er zijn Katholieke diensten waarin ik mij meer deelgenoot heb gevoeld dan in Gereformeerde diensten, ondanks het feit, dat ik niet aan de eucharistie kon deel nemen. En er zijn Katholieken documenten waarin ik veel meer theologische diepte voel dan in menig document, dat uit mijn eigen kring verschijnt. Zo’n document is voor mij Unitatis Redintegratio (UR). Toen dit vijftig jaar geleden verscheen, hadden velen de hoop, dat de oecumenische lente was aangebroken. Het was een begin van een nieuw oecumenisch elan, dat zeker in Protestantse kringen met dankbaarheid werd begroet. Het was het begin ook van allerlei werk waarin het verlangen naar eenheid werd uitgewerkt in velerlei oecumenische dialogen. Er word nu veel gesproken over de oecumenische winter warin wij verkeren maar – als dat al zo is – zal ook die winter wel weer voorbij gaan. Zo is dat nou eenmaal met winters, die gaan ook weer voorbij. En eens breekt de grote zomer aan zoals een lied zingt. In dit verband is die grote zomer de realisering van de ware kerkelijke eenheid. UR begint met te zeggen, dat het verlangen onder christenen daarnaar algemeen is: “Bijna alle christenen, zij het ook op verschillende wijze, verlangen naar de éne en zichtbare Kerk van God, de werkelijk universele Kerk, gezonden tot heel de wereld om haar te bekeren tot het Evangelie en haar te redden tot glorie van God.” (UR inleiding ) Ik wil niets liever dan dit oecumenisch verlangen gestalte geven in mijn werk als theologisch secretaris van de World Communion of Reformed Churches (WCRC) en dan in