Perspectief 2015-27

Perspectief 44 Mgr. R. Innis Hij werd uitgenodigd door de bisschoppen van de anglicaanse episcopale Kerk op hun Algemene conventie waar hij hen – tot hun grote verbazing – aansprak als: “Mijn broeders in het christelijk geloof”. Tussen 1921 en 1925 nam Mercier de leiding van de eerste formele bijeenkomsten tussen katholieken en anglicanen, de zogenaamde ‘Mechelse gesprekken’. Over de inhoud van de gesprekken werden paus Pius XI en aartsbisschop Davidson van Canterbury geïnformeerd. De Mechelse gesprekken onderzochten onverbloemd hoe de anglicaanse Kerk opnieuw naar Rome zou kunnen terugkeren. Het was echter vanuit anglicaanse hoek weinig waarschijnlijk dat een dergelijke benadering uiteindelijk tot resultaat zou leiden. Vanuit de kant van de paus werden deze gesprekken met de anglicanen als veel te voortvarend voor hun tijd beschouwd. Niettemin lagen de Mechelse gesprekken – historisch gezien – aan de grondslag van de hedendaagse oecumenische gesprekken tussen Rooms- katholieken en anglicanen. Vanaf 1950 vonden er informele ontmoetingen plaats tussen vooraanstaande anglicaanse en Rooms-katholieke intellectuelen in Engeland en op het vasteland. En het eerste bezoek van een aartsbisschop van Canterbury aan Rome was dit van Aartsbisschop Geoffrey Fisher aan paus Johannes XXIII in 1960. Vaticanum II en het decreet over de oecumene 1. Het gunstig klimaat dat Vaticanum II mogelijk maakte De belangrijkste verandering in de anglicaans/Rooms-katholieke betrekkingen werd ingeleid door het Tweede Vaticaans Concilie waarin het decreet over de oecumene een belangrijke plaats innam. Bij de aankondiging van Vaticanum II, vijf jaar voor de publicatie van het eigenlijke decreet , had paus Johannes verklaard dat het één van de belangrijkste motieven hiervoor was ‘om de gescheiden gemeenschappen uit te nodigen opnieuw op zoek te gaan naar de eenheid waarnaar zovelen in deze dagen, in heel de wereld, verlangen.