SAMENGEROEPEN OM VREDESTICHTERS TE ZIJN ALS INTERKERKELIJK DOCUMENT XXI met hoge urgentie op de agenda staat van de vredestheologie, en ook nu in deze dialoog relevant blijft. Wij zouden deze vraag zo willen herformuleren: hoe houden we democratische rechtsstaten toekomstbestendig en welke rol kunnen, mogen en moeten christenen en hun kerken daari n spelen? Die vraag wordt urgenter naarmate de post -constantijnse culturele situatie en het post-constantijnse christendom meer gestalte zullen krijgen. Maatschappelijke en politieke afzijdigheid, die in feite een vorm van zelf-uitsluiting is, kan het antwoord niet zijn, maar het tonen van bewogenheid, betrokkenheid en participatie wel. Daarin kan onzes inziens wel degelijk vanuit de beide tradities een gezamenlijke praktijk worden ontwikkeld met het oog op gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping, en met het oog op de beschermwaardigheid van het leven, in het bijzonder dat van de menselijke persoon. De benodigde gestalte van de vredespraktijk in onze wereld is eco-sociaal en mondiaal gericht, en focust op conflictpreventie. Oorlogen worden vaak gevoerd als internationale betrekkingen radicaal wijzigen. Apocalyptiek thematiseert in die context vaak de ondergang van de oude bekende, vertrouwde wereld, zoals in het zestiende eeuwse Münster. Ook onze tijd is apocalyptisch, nu de wereldorde van na WOII op instorten lijkt te staan. Belangrijk is: juist christelijke apocalyptiek zou gepaard moeten gaan met een herbronning van de actieve geweldloosheid. Op de achtergrond blijft de vraag staan, die ook in ‘Samen geroepen om vredestichters te zijn’ hier en daar wordt aangeduid, in welke mate de leerlingen van Jezus in staat zijn om zijn geweldloosheid na te volgen, of dat deze van doen had met zijn unieke aard als mens geworden God. Elke christelijke vredespraktijk stuit op deze christologische vraag en ook op de soteriologische vraag of en hoe het morele kwaad daar waar het meest woekert, zoals in oorlogen, kan worden ingedamd en uitgebannen?
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=