Samengeroepen om vredestichters te zijn

SAMENGEROEPEN OM VREDESTICHTERS TE ZIJN 40 ook een ‘staats’kerk te zijn. Protestanten worden niet langer aangesproken als ketters, maar als gescheiden broeders en zusters in Christus, ofschoon er nog steeds onenigheden zijn en de zichtbare eenheid nog niet tot stand is gekomen. Juist deze ‘Verklaring’ en andere belangrijke documenten van het Tweede Vaticaans Concilie hebben duidelijk bijgedragen tot dialogen als de onze. In het licht van deze veranderingen zijn er nieuwe mogelijkheden geopend voor de onderlinge relaties. 61 Katholieken verzekeren dat de ‘Verklaring over de godsdienstvrijheid’ een ontwikkeling betekent in de leer die sterke grondslagen heeft in de Schrift en de traditie.31 De ‘Verklaring’ stelt: “Al kwamen er soms in het leven van het volk van God, op zijn weg door de wisselvalligheden van de menselijke geschiedenis, handelwijzen voor die minder overeenstemden met of zelfs tegenstrijdig waren aan de geest van het evangelie, toch bleef altijd de leer van de Kerk bestaan, dat niemand tot het geloof mag worden gedwongen.”32 Doperse lezingen van de middeleeuwse geschiedenis betwijfelen een dergelijke bewering. Zij stellen vast dat belangrijke theologen, pausen, oecumenische concilies, keizers en koningen vervolging op theologische gronden hebben gerechtvaardigd. Zij duldden dat ketters door de staat gestraft werden, en in sommige gevallen, vanaf Theodosius en later, dwong de Kerk de ‘christianisering’ af van grote aantallen mensen. De continuïteit van de traditie en de uiteenlopende interpretaties van de ontwikkeling in de leer wat dit betreft, alsmede de verschillende wijzen van evangelieverkondiging verdienen verdere gezamenlijke studie. De huidige katholieke stellingname ten aanzien van deze kwestie maakt desalniettemin belangrijke 31 Vgl. Walter Kasper, ‘The Theological Foundations of Human Rights’, in: The Jurist 50 (1990), 153. 32 Dignitatis humanae, 12.

RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=