SAMENGEROEPEN OM VREDESTICHTERS TE ZIJN 138 religieus besef dat schepping en verlossing een godsgeschenk zijn, stond zo bijvoorbeeld centraal in het gelovig zelfverstaan van de Franciscaanse vredeswacht in Woensdrecht. G. Navolging In de christelijke vredestheologie – in oecumenische zin, dus over de grenzen van de christelijke denominaties heen – speelt het thema navolging van Christus een uiterst belangrijke rol. Christus nodigt alle discipelen uit tot navolging, of beter: daagt er toe uit. ‘Zalig zij die vrede stichten, want zij zullen kinderen van God genoemd worden’ (Mt. 5,9). De ethiek van de Bergrede – waar deze zaligspreking in is opgenomen – appelleert aan een radicale, tot de wortel gaande, gezindheid van volgelingen van Jezus. Gezindheid wordt hier niet pejoratief gebruikt: ze sluit het nemen van verantwoordelijkheid voor de ander niet uit, maar bereidt juist het nemen van verantwoordelijkheid voor. Navolging vereist een riskante keuze, die zelfs – bij wijze van consequentie - op vervolging omwille van het geloof kan uitlopen. Bovenal roept Jezus op tot een consistente, niet hypocriete moraal, waarin innerlijke gezindheid en overtuiging convergeren met de weg die men zelf gaat en dus ook met de eigen vredespraktijk. Authentieke navolging is een antwoord op een oproep: ze is ‘responsorisch’, ook in die zin dat er zonder een van Christus uitgaande oproep geen navolging kan zijn. De structuur van de navolging wordt gekenmerkt door ‘interruptie’: de navolger laat zich interrumperen door een appèl dat op hem gedaan wordt door iemand die de leerling van Jezus tot naaste maakt. Het is geen beslissing genomen in de huiskamer in antwoord op de vraag: ‘voor wie zal ik me eens gaan inzetten als mij dit belieft’? Er is integendeel een onderbreking van conventies en routine, die van buitenaf komt. Serieuze navolging leidt dan ook tot een post conventioneel christendom, waarbij de naaste niet per se een christen is, maar diegene die aan het appèl beantwoordt, ongeacht de aan
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=