17 anna borman (geboren in Moskou) is parochiane van de Russisch-orthodoxe parochie van de Heilige Nikolaas van Myra te Amsterdam. Zij vertelt over deze qua samenstelling internationale parochie. Ze schetst een beeld van een boeiende geloofsgemeenschap. Anna Borman Aan het woord Zonder een speciaal doel of bijzondere noodzaak kwam ik een avonddienst bijwonen. Ik ontmoette een meisje dat de hele dienst met mij over God sprak en over de reden waarom mensen hier komen. Ze hielp zo een deur te openen voor wat onmiddellijk mijn thuis werd. Daarna ging alles ineens heel snel: ik ontmoette nieuwe mensen en de priesters, ik leerde over gebruiken, mijn kinderen gingen naar de zondagsschool, ik ontwikkelde me spiritueel, werd vrijwilliger – en vertel nu zelfs hier over ons leven in de Orthodoxe parochie in Amsterdam. Onze parochie is een mengeling van jong en oud, van verschillende nationaliteiten, van gezinnen en alleenstaanden, hoogopgeleide professionals en mensen zonder baan. We zijn heel uiteenlopend, maar dat is niet belangrijk en amper een obstakel, omdat we sterk met elkaar verbonden zijn door hetgeen waarin wij geloven. We leven samen ondanks onze verschillen, omdat we erop gespitst zijn om te leren, om proberen te ervaren wat de waarheid en het doel van ons aardse bestaan zou kunnen zijn. We bidden samen, laten anderen bidden of kijken eenvoudigweg naar wat er in de kerk plaatsvindt. We zijn er zeer aanwezig. Mensen spreken er met elkaar en met de priesters, maken vrienden, laten hun kinderen spelen en eten koekjes in de koffieruimte. Wanneer we naar de kerk komen, wonen we daar voor een tijdje. In onze kerk zijn altijd een heleboel kinderen in de dienst. Sommigen staan naast hun moeder, anderen zijn samen met hun vriendjes en vriendinnetjes, weer anderen praten in de koffieruimte en komen opdagen bij de belangrijkste momenten van de dienst. De meeste kinderen gaan naar de zondagsschool na de Communie. Zullen al onze kinderen begrijpen wat ze zien in de kerk en zullen ze er zelfs blijven? We weten het niet, maar we doen onze uiterste best om een goed zaadje in hun hart te leggen en ze niet te dwingen. Oudere kinderen gaan bijvoorbeeld naar zomerkamp, waar biecht, gebed en diensten een week lang hun dagelijkse routine zijn. Hier ervaren onze kinderen een religieuze praktijk op een nieuw, dieper niveau, samen met hun leeftijdsgenootjes. Flitsende kleding of statussymbolen zijn er amper in de kerk; daarom weet je nooit met wat voor iemand je praat, wat deze persoon denkt of doet. Je leert om open minded te blijven. We proberen bewust te leren, te geven, te ontvangen en om compassievol te zijn. Er wordt weinig geoordeeld, er zijn geen deadlines; het zijn andere zaken die de volgorde en prioriteiten in de Kerk bepalen. Dit is Gods Voorzienigheid waar wij ons aan overgeven. We houden ook pelgrimages, we brengen lange weekends met elkaar door, we eten samen en we doen vrijwilligerswerk. Er is een bibliotheek, een boekwinkel, we koken en zingen samen. Voor ieder die wil is er wel een taak te vinden. En sommige mensen komen alleen voor de diensten zonder met anderen te praten of zich te engageren in het parochieleven. Dit verhaal zou nog een hele tijd door kunnen gaan… In zekere zin zijn wij net als elke andere kerk, maar op één of andere manier voelt het als méér, omdat het voor velen een stukje van hun eigen culturele ‘roots’ in het buitenland is, een plek waar we een beetje meer geworteld zijn binnen een anders erg kosmopolitische, drukke en veeleisende wereld. We kunnen hier zowel een eenvoudig gesprekje hebben als een zeer intellectuele discussie. We hoeven hier niet te werken, maar doen het wel, omdat het goed voelt. ◆ “Wanneer we naar de kerk komen, wonen we daar voor een tijdje.” Wij zijn een klein eiland van Orthodoxe cultuur in Amsterdam. Persoonlijk vond ik mijn weg naar deze kerk zes à zeven jaar geleden.
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=