september 2022 7 • Hoop, verwondering, teleurstelling, onbegrip, inspiratie, verdriet, verlangen. Zomaar een greep uit de breedte van emoties die de oecumene tekenen. Als gereformeerd theologiestudent kwamen ze voor mij samen in mijn eerste intensieve kennismaking met de Rooms-Katholieke Kerk, tijdens een jongerenreis naar Assisi in 2010. Die reis en ervaring stopten niet toen ik na enkele jaren werd opgenomen in deze kerk, maar blijft doorgaan. Zo ook de wens om de eenheid met andere christenen te herstellen. Nu mag ik dat in verschillende posities doen vanuit en namens de Rooms-Katholieke Kerk, onder andere als coördinator bij de Katholieke Vereniging voor Oecumene. Met mijn nog jonge gezin met twee kinderen woon ik in Deventer. Ik studeerde gereformeerde theologie in Kampen en katholieke theologie in Tilburg. Om mij voor te stellen deel ik hier graag iets van mijn inspiratie en intenties. Verzoening De ervaring van de pelgrimage is van blijvende invloed. De pelgrim leeft in voorlopigheid en vaak in onzekerheid, afhankelijk van zijn reisgenoten. Tegelijkertijd wordt hij gedragen door de gemeenschap van de hele kerk. Dat die gemeenschap breder is dan de Rooms-Katholieke Kerk heeft het Tweede Vaticaans Concilie hartverwarmend omarmd. En zo heeft zij een andere plek mogelijk gemaakt die voor mij van blijvende betekenis is: de oecumenische gemeenschap van Taizé. Ik put veel inspiratie uit de woorden van de stichter, Frère Roger: “[ik heb] mijn christelijke identiteit gevonden door in mijzelf het geloof waarin ik was geworteld te verzoenen met het mysterie van het katholieke geloof, zonder de verbondenheid met wie dan ook te verbreken.” (in: Voorvoeld geluk, pag. 86). Ik hoop deze verzoening te bevorderen in het werk bij de Katholieke Vereniging voor Oecumene. In de afgelopen jaren ben ik ook geraakt door het motto waaronder de Wereldraad van Kerken opereert: “De pelgrimage van gerechtigheid en vrede.” Als christenen zijn we geroepen samen op weg te zijn in en ten dienste van deze wereld, zoals ook de eerste christenen zich “mensen van de weg” noemden (Hand. 11,36). Synodaliteit Ik ben dan ook blij met het proces van paus Franciscus om de synodaliteit (letterlijk “samen onderweg zijn”) in onze kerk te verdiepen. Hij heeft daarbij ook uitdrukkelijk opgeroepen te leren van andere christenen. In het afgelopen jaar hebben we hier in de Beraadgroep Geloof en Kerkelijke Gemeenschap van de Raad van Kerken in Nederland (waarin ik namens de Rooms-Katholieke Kerk participeer) uitvoerig gehoor aan gegeven (voor een impressie zie Perspectief 202258). Dat de paus spannende vragen niet uit de weg gaat moge duidelijk zijn. Zo spoorde hij in 2015 theologen aan om het pijnlijke vraagstuk van het delen van de eucharistie over kerkgrenzen heen opnieuw te doordenken. Het thema waarmee mijn betrokkenheid bij deze vereniging in 2014 begon, toen mijn masterthese over de eucharistie in Taizé in het tijdschrift Perspectief 2014-25 werd gepubliceerd. Inmiddels heb ik vervolgvragen kunnen uitwerken in mijn dissertatie, die ik eerder dit jaar verdedigde. Zoals kardinaal Kasper (voormalig president van het huidige Dicasterie voor de Bevordering van de Eenheid van de Christenen) eens zei is de pijn die we rond dit thema kunnen ervaren een hoopvol gevolg van de toenadering die al is bereikt. Vooruitblik Veel van die toenadering is te danken aan de inspanning van zovelen om theologische verschillen in kaart te brengen en te verhelderen. Wat is er veel bereikt! Tegelijkertijd zoeken we wegen om nieuwe uitdagingen het hoofd te bieden en om wat bereikt is ook te laten resulteren in concrete vormen van eenheid. Het is duidelijk dat hier grote uitdagingen liggen, ook voor onze vereniging. Ik zie ernaar uit om samen met u en andere geïnteresseerden en experts in kerk en theologie te zoeken naar de overtuigingen, vragen en behoeften van de nieuwe generaties. Het blijft ook spannend om de verschillende niveaus te blijven verbinden: parochie, bisdom, wereldkerk, om één dimensie te noemen. Of bijvoorbeeld maatschappelijke realiteit, kerkelijke praktijk en theologische reflectie. Ik zie de vereniging als een prachtig platform voor inspiratie, informatie en vooral ontmoeting. Want oecumene draait om relaties, gegrond als de kerk is in de liefdevolle band tussen Vader, Zoon en Heilige Geest. Het is veelzeggend dat Christus zijn roep om eenheid niet als gebod gaf aan zijn leerlingen, maar als gebed richtte tot zijn Vader. Ik zal mij de komende jaren graag inspannen om samen met u de katholieke inzet voor de oecumene te behouden en te versterken. Ik kijk uit naar onze ontmoetingen en nodig u van harte uit uw suggesties en ideeën te delen! £ Verschillen zijn te overbruggen door Fokke Wouda
RkJQdWJsaXNoZXIy MzgxMzI=