Overeen 2005 13

Teken van eenheid die er al wel en die er nog niet is 7 Overeen, nr. 13, april 2005 De organisatie kondigde het weekend aan als: “een Taizéweekend met ruimte voor ontmoeting en momenten van stilte en gebed.” Gebed was er in Taizé stijl. Met veel meditatieve zang, stilte en een korte schriftlezing. Ontmoetingen waren er ook. Een van de meer officiële ontmoetingen, was die van de jongeren met de bisschop van ’s-Hertogenbosch, mgr. Hurkmans, en dominee Jan Compagner, predikant in Weert en regionaal adviseur van de classicale vergadering van de Protestant- se Kerk in Nederland (PKN) Brabant en Limburg. De workshop ‘Gesprek met…’ was een van de vele workshops op het zaterdagprogramma. Hoe kunnen we samen ons christen zijn beleven, was een van de vragen waarop ruim twintig jongeren afkwamen. In eerste instantie overheerst de schroom om naast bisschop of dominee te gaan zitten, totdat een van de broeders van Taizé een meisje meetroont en haar pal naast de katholieke kerkleider doet zitten. In het gesprek dat tijdens de workshop ontstaat, laten de studenten, scholieren en jonge werkenden hun bescheidenheid echter varen als ze hun vragen en opmer- kingen op de twee voormannen afvuren. Tot en met een dringend: “Bisschop, u heeft nog geen antwoord gegeven op de vraag.” Geluk Predikant Compagner was zelf enkele malen in Taizé en ervaarde daar een grote veelkleurigheid. Zijn dochter is ‘Taizé gek’: “Ze krijgt daar een enorme kick van.” Compagner ziet het als een van de vor- men van samen bezig zijn met je geloof: “Een zeker ritme is daarbij belangrijk.” Hoe beleven predikant en bisschop zelf hun christen zijn? De predikant noemt allereerst de verhalen uit de bijbel “van God die mensen zoekt”. De bisschop vertelt blij te zijn “te mogen geloven en me thuis te voelen in de Katholieke Kerk.” Hij spreekt meer vanuit de Kerk dan vanuit het individu: “Misschien is dat wel katholiek?” merkt hij retorisch op. Bisschop Hurkmans: “Mijn ‘drive’ is dat mensen de weg naar het geluk vinden en dat de Kerk, het geloof, daarbij helpt. Het is me er niet zozeer om te doen om mijn eigen bedrijf groter maken.” Een jongen die vraagt waarom toch zoveel mensen eerder het genot zoeken dan het geluk, antwoordt hij: “Dat is de kortere weg.” Maar het geluk is het grotere goed. De predikant: “Geluk is iets dat je deelt, genot niet.” Oecumene Oecumene is groeien naar eenheid en leergierig zijn. “Vraag je af: hoe zijn ande- ren christen, ken ik hun geschiedenis?” aldus de Bossche bisschop, die vertelt: “Ik heb de oecumene moeten ontdekken. Toen ik opgroeide waren er nauwelijks contacten tussen katholieken en prote- stanten. In het dorp woonden twee of drie protestantse boeren en als we daar langs kwamen hadden we altijd de neiging wat sneller te gaan lopen. Uit angst voor het vreemde.” De bisschop zet zijn ideeën verder uiteen: “Jezus verkondigde het Rijk van God in zijn leven. Dat is de uiteindelijke bestem- ming van de mens en de schepping. Rondom Christus ontstond dat Rijk van God. En hoe ziet dat er dan uit? ‘Zalig degenen die vrede bouwen’. Hij heeft de leerlingen opdracht gegeven iedereen samen te brengen in dat Rijk van God en Hij heeft gebeden dat zij allen één zouden zijn. Hij brengt niet afzonderlijke mensen tot het heil, maar mensen sámen. Daarom moeten we zorgen dat mensen niet buiten de club vallen.” Daarbij wordt het getuige- nis van christenen sterker “als we samen één zijn”. Na dit wat theologisch getinte verhaal volgt een nuchter: “Het is al heel wat als je niet te veel schade toebrengt aan de eenheid!” Je eigen ding doen Heel concreet bevreemdt het een jongere Bisschop en dominee in gesprek tijdens Taizé bijeenkomst Zo’n 250 jongeren kwamen op vrijdag 25 en zaterdag 26 februari bij elkaar in ’s- Hertogenbosch voor een landelijke Taizé ontmoeting. Op zoek naar een echte Taizé ‘die hard’, en denkend deze gevonden te hebben als een jongen binnen komt lopen met een eigen zelf geverfd houten Taizé bankje, wordt gezegd dat die niet bestaat, “want we zijn allemaal anders”. echter: “Het is toch gek dat we als chris- tenen soms zo moeilijk met elkaar om- gaan, terwijl we in dezelfde God geloven.” Compagner daarop: “Het zit misschien te zeer in onszelf om onze eigen positie te profileren. Soms is het een karwei je geloof niet te verliezen als je dat ziet gebeuren.” De Weertse predikant verwijst bij zijn opmerking naar het soms stroeve verloop van het fusieproces van de PKN, waarbij hij was betrokken. Hij brengt zijn eigen kleine protestantse gemeente naar voren, waar veel verschil- lende meningen zijn vertegenwoordigd: “Dan is het belangrijk elkaar niets op te dringen, terwijl je wel stevig met elkaar in gesprek kunt zijn. Zoiets doorbreekt de onderlinge eenheid niet.” Het roept de vraag op naar het ene funda- ment van de PKN. Compagner: “Dat is niet zozeer een basispakket aan waarhe- den als wel het feit dat iedereen zich aangesproken voelt door het ene verhaal van God die mensen zoekt.” Hij spreekt zijn fascinatie uit voor de Taizé beleving: “Daar gaat het niet over dogmatische vragen. Je zingt samen. Vanuit je hart. Het gaat dan niet om de theologische accen- ten uit je visie op Christus.” ‘Soms een beetje moeilijk’ Een meisje vraagt hoe de predikant tegen de eucharistie aankijkt. “Ik voel me name- lijk thuis in de Katholieke Kerk, maar ik ben protestants gedoopt en voel dus in de kerk ook dat ik er niet bij hoor.” Compag- ner wijst op het verschil in beleving van Eucharistie of Avondmaal. “Het zou fan- tastisch zijn als we met elkaar de eenheid zouden kunnen beleven in alle verscheiden- heid,” zegt hij, “Maar binnen de Katholieke Kerk is de eucharistie uitdrukking van eenheid die er al ís.” En met een glimlach richting bisschop stelt hij: “dat we het soms op dat punt een beetje moeilijk met elkaar hebben.” Wat de bisschop vriende- lijk lachend toegeeft. Teken van een eenheid die er tegelijk al wel en nog niet is. Daphne van Roosendaal Een meisje steekt kaarsjes aan voor het middaggebed.