D
e besluiten van het concilie van Trente (1545-1563) waren
eeuwenlang van grote betekenis voor de Rooms-katholieke Kerk.
Het zorgde voor een verheldering van de geloofsleer, gaf de
aanzet tot betere opleidingen voor priesters en het catechetisch onderricht. Het
concilie van Trente mag daarom met recht het concilie van de Katholieke
Hervorming genoemd worden.
Tegelijkertijd stond het concilie in het teken van de reactie op de Reformatie.
Op het concilie werden in 126 stellingen onderdelen van de protestantse leer
als dwaling aangemerkt. Om die reden kan het concilie ook worden
aangemerkt als het hart van de Contrareformatie. Tot diep in de 20
e
eeuw
werden de verhoudingen tussen katholieken en protestanten hierdoor
bepaald.
Het Concilie van Trente (1545-1563) is één van de algemene of oecumenische
concilies. Het wordt gewoonlijk als 19
e
geteld en duurde van 1545 tot 1563 met
drie zittingsperiodes: 1545-1547, 1551-1552 en 1562-1563. Het had tot doel de
misstanden en misbruiken binnen de Katholieke Kerk aan te pakken. Ook
moest duidelijkheid worden geschapen omtrent verschillende door de
protestanten betwiste geloofspunten. Het concilie werd in Trente, zetel van het
prinsbisdom Trente, bijeengeroepen door Paulus III (1545), voortgezet door
Julius III (1551) en door Pius IV bekrachtigd (1563). Het vond met opzet zo
noordelijk plaats om calvinistische en lutherse waarnemers in staat te stellen
aanwezig te zijn.
Het idee voor deze studiedag is ontstaan in het kader van Refo500, een
protestants initiatief dat de relevantie van de Reformatie uit de 16
e
eeuw in
onze tijd voor het voetlicht wil brengen. Het Concilie van Trente gaf in de
Katholieke Kerk de aanzet tot een grondige hervorming.
