O o mijn Arabisch, als ik dat toch eens had opgebouwd. Ik ken nu zes zinnen en het alfabet, en o ja, het Onzevader en Weesgegroet. Maar dan ben je toch vrij snel uitgepraat. Verder is het fantastisch zoals alle zusters en priesters wel een of andere taal kennen. Met Kais bespreek ik het praktische in het Engels, als hij vertellen wil spreekt hij Italiaans en ik Spaans, maar dan luistert hij toch liever in Engels. Met een zuster spreek ik Engels en zij Frans, met aartsbisschop Mirkis gaat het in Engels als het serieus is, maar hij oefent liever zijn Duits. Met Stefan Frans. Mijn Frans is abominabel geworden door de te vele alternatieven...
En verder handen en voeten en glimlachen. Mijn twee beste talen, Duits en Spaans kan ik dus niet kwijt. Jammer. Maar goed kijken helpt wel, en iedereen wil graag haar of zijn Engels oefenen, want veel bezoek komt hier al lang niet meer. Dus het communiceren gaat alles met elkaar best goed.
Eerste indrukken
Wat me na één dag opvalt, al is dat uiteraard maar een hele eerste indruk. Onze gebouwen, bisdom, kerk, school, alle omgeven met muren en te sluiten poorten, er ligt telkens een achterstraatje tussen: In de achterstraatjes zijn ruim om de muren heen de straten afgezet met van die geweldige betonblokken die ik in Bagdad voor het eerst zag in 2003 augustus, om auto's met bommen geen kans te geven. In dit geval zijn in beide straatjes tevens wachthuisjes, met twee of drie soldaten die ons bewaken. Ik ga nog vragen sinds wanneer dat is.
En verder twee bijzonderheden: iedereen leeft in een ontspannen rustig tempo precies volgens het dagelijkse ritueel. Kleine storingen daarin worden met een glimlanch geaccepteerd. Heel kloosterlijk, dat is het ene. Maar ook: je ritueel ontspannen leven geeft rust in een situatie die niet rustig is. Bij het eten staat steeds de tv op berichten, en er komt erg veel militair nieuws langs: Gaza, Kairo, Syrie, Irak...
Het tweede accent: iedereen die me even meeneemt of op iets wijst, wijst ook meteen op de vluchtelingen. Ze zitten minder in kampen hier waar ik ben, maar zitten overal waar ruimte was. Het scholencomplexje, lagere school, heeft in elke ruimte die niet nodig was een familie gezet. En de aula is een opslagplek voor donaties voor vluchtelingen: aanvankelijk particuliere giften van inzamelingen, later grotere donaties. Je ziet het verschil onmiddellijk.
Samenleven
En meteen dat voorbeeld van de school, dat we in Nederland niet geloven en zelf hard nodig hebben. De zusters Dominicanessen leiden het zesklassig schooltje. Er werken drie moslimdames als lerares. Ze dragen overigens prachtige hoofddoeken. Er is een apart lokaaltje voor lessen islam, voor de moslimleerlingen. Kijk, als hier op een steenworp afstand van IS, iedereen overspoeld door vluchtelingen, dit dagelijkse leven er zo vriendelijk en gezamenlijk uitziet, dan kunnen wij in Nederland nog veel leren van de Irakezen. Aartsbisschop Mirkis o.p. pleitte in Utrecht voor deze wijze van samenleven van christenen en moslims. Hier zie ik voor mijn ogen wat hij bedoelt.
Foto boven : klas 2
Foto hiernaaast: enkele leerkrachten in de gang van de school.
Lees ook eerder verschenen blog van Yosé Höhne