Perspectief 2015-28

2015-28 37 Reageer De icoon, plaats van een gebed De iconen in de verkondiging van het christelijk geloofsmysterie: een tweeluik Joris Van Ael Hieronder het tweede luik van Joris van Aels theologische reflectie op de icoon die hij gaf bij zijn voordracht op de studiedag van 28 maart jl. te Hernen. Wat de iconoclasten erg tegen de borst stootte, was de verering die men bracht aan beelden en iconen. (Wellicht was daar enige reden voor. Het is niet ondenkbaar dat beelden en voorstellingen een ‘ te eigen’ leven gaan leiden en de band met het voorgestelde gaat verduisteren. Er dreigt steeds een overdevotionaliseren van de icoon). Niettemin ervoer de Kerk de iconoclastische ergernis als gevaarlijk en als essentieel verkeerd. We hebben in het eerste deel van ons tweeluik de heiligheid van de schepping trachten aan te duiden: hoe God zich door haar heen belichaamt, een herkenbaar spoor trekt doorheen tijd en ruimte, het spoor van zijn scheppend Woord. We trachtten aan te duiden hoe de schepping en de geschiedenis dragers zijn van dat Woord, dit Woord verhullen in de concreetheid van de dingen en de gebeurtenissen, maar tegelijk daardoorheen het Woord openbaren, tot het in het volle daglicht treedt in Christus. We moeten hierop terugkomen om de icoon als plaats van gebed te begrijpen en ook te accepteren.