Katholieke Vereniging voor Oecumene

Ignatius van Loyola nodigde uit om aan het einde van een dag, samen met God terug te kijken op de dag. Hij noemde deze terugblik het ‘levensgebed’ en deelde het op in drie punten: 1.Dank U, 2. Sorry, 3. AUB. Als protestants/lutherse zuster, sinds 27 jaar geëngageerd in een katholieke gemeenschap met Ignatiaanse spiritualiteit, sinds 8 Jaar in dienst van de Gemeenschap Chemin Neuf in Nederland in de Sint Paulusabdij te Oosterhout, neem ik u graag mee in een ‘levensgebed’; een persoonlijke terugblik op de afgelopen jaren en de weg van eenheid onder de christenen.

Dank

Ik ben God dankbaar voor vele zichtbare en onzichtbare stappen van eenheid, waar ik getuige van mocht zijn en die mij laten beseffen, dat Hij zelf de eenheid bouwt en vooruit brengt. Wat eenheid schept, is sterker dan wat ons scheidt. Bij mijn aankomst in 2008 hoorde ik van de samenkomst rond de viering van 100 jaar Pinksterkerk in Amsterdam, waar Bas Plaisier namens de ‘grote kerken’ als groetwoord op een verrassende manier om vergeving vroeg voor de wederzijdse veroordelingen onder de kerken in de geschiedenis van Nederland. Andere stappen vanuit de Pinksterkerk en de Katholieke kerk volgden.
Vanuit de beweging ‘wij kiezen voor eenheid’ ging de weg verder in het Nederlands Christelijk Forum met samenkomsten van kerkelijke leiders, met gebed en broederlijke ontmoetingen en het besef van het belang om nu in Nederland samen van Christus te getuigen.

Dank voor de bijzondere samenwerking die wij als gemeenschap tot twee keer toe mochten hebben met de EO en de Jezuïeten (terwijl protestanten en Jezuïeten in dit land ooit vijand waren van elkaar) om mensen in dit land te helpen God te zoeken en Jezus te ontmoeten. Dankbaarheid voor de vele retraites sindsdien, waar door het samen bidden van katholieke en protestantse gelovigen, kerkmuren vallen en ontmoeting in Christus plaats vindt.
Nooit zal ik de tranen van een traditioneel katholieke broeder vergeten die na een Avondmaalsviering in onze Kardinaal Willebrandskapel naar mij toe kwam en zei, “ik dacht altijd dat jullie protestanten geen echte christenen zijn. Tijdens de zegen, die ik op het moment van de communie ontving, heb ik mogen ervaren dat wij echt broeders en zusters in de Heer zijn!”
Dank voor ‘nightfever-avonden’ waar wij in onze kleine stad Oosterhout op de laatste koopavond voor kerst nu sinds 5 jaar - met alle kerken gezamenlijk – mensen uitnodigen, een stap bij de kribbe te doen: door een moment van stilte nemen, van gebed, met Taizéliederen, mogelijkheid tot gesprek met een priester of dominee, een stap van verzoening…een klein teken van eenheid wat toch elke keer honderden mensen bereikt.
Dank ook voor ‘het vuur van de eenheid’ wat de protestantse mannenbeweging ‘4de Musketier’ samen met de katholieke mannenbeweging ‘Kingsmen’ begin 2017 met 1000 mannen aanstoken, om in dat vuur de vooroordelen over de andere kerk te verbranden. Bij het zingen van lofliederen aansluitend in de abdijkerk was voelbaar dat ‘scheidingsmuren niet tot in de hemel reiken’, een stuk hemel was tastbaar…

Sorry

Ik ervaar Nederland als een land met veelvoudige kerkelijke kleuren, waarin zeker een rijkdom zit, maar ook armoede als wij bij onze eigen kerkmuren en belangen blijven en niet de visie van het Lichaam van Christus zoeken. Diep getroffen was ik September 2008 in de grote kerk van Dordrecht waar ik op de tentoonstelling vanwege het Calvijnjaar op een schema het aantal kerken zag, dat zich sinds de Synode van Dordrecht afgesplitst hebben… Oorlogen, vervolgingen en gebrek aan kennis over elkaar hebben ons van elkaar verwijderd. Ook het systeem van verzuiling heeft veel wantrouwen achtergelaten en scheidingsmuren gebouwd, lijkt me. Voor elke veroordeling, elke betweterij, hoogmoed en trots, ook bij mijzelf en in mijn eigen gemeenschap, vraag ik om vergeving. Ik vraag om vergeving voor elke keer waar ik uit gemak andere wegen kies dan de weg van Jezus' eenheid, die vaak een weg is, waar kruis en vreugde dicht bij elkaar zijn.

AUB

Vanuit de geschiedenis van mijn 'heimat' Duitsland, heb ik mogen zien dat gebed – vooral het samen bidden – muren kan laten vallen: 1961, het jaar waar de muur van Berlijn gebouwd werd, riep Kardinaal Bengtsch, bisschop van Berlijn, alle katholieke gelovigen op elke dag om 12 uur voor de eenheid te bidden. Elke maandag kwamen in de maanden voor november '89 vele christenen in Leipzig en Berlijn samen om te bidden voor eenheid en vrede. Op 9 november gebeurde dan het wonder!
Mijn hoop en gebed in dit jaar 2017 is, dat door het samen bidden, elkaar in dankbaarheid en nederigheid ontmoeten, God zijn weg van eenheid in en onder ons mag voortzetten. Dat de Heilige Geest mag waaien, oude verwondingen geneest en nieuwe wegen van eenheid opent om samen getuigen van Jezus te zijn in dit land.
Ik bid dat theologen opstaan, die beloftevol aan de – op wonderbaarlijke wijze bereikte - Verklaring over de leer van de rechtvaardiging tussen katholieken en lutheranen van 1999 (GE) verder werken, rond de vraag van kerk en ambt en dat de eenheid mag groeien tussen theologen, kerkleiders en christenen van verschillende kerken, opdat wij God gezamenlijk mogen loven met hart, mond en handen!
Ik bid, dat wij Jezus in zijn voorbeeld van de voetwassing mogen volgen en leren elkaar te dienen (“elkaar de voeten te wassen en niet de oren” zoals het treffend gezegd werd op de herdenkingsdag op 18 maart jl. in Nieuwkuijk), elkaar vanuit liefde en dienst te ontmoeten. Dan zou het mogelijk zijn, dat wij geloofwaardig samen Christus vieren in dit jaar!

Graag sluit ik af met het gebed voor de eenheid onder de christenen, dat wij in de huizen en kloosters van onze Gemeenschap dagelijks bidden:

Gebed voor de Eenheid

Gemeenschap Chemin Neuf volgens Abbé Paul Couturier:

“Heer Jezus,
U die gebeden heeft dat allen één zouden zijn,
wij bidden U voor de eenheid onder de christenen,
zoals U het wilt, en op de manier die U wilt.
Moge uw Geest ons geven
dat wij de pijn van de scheiding ervaren,
dat wij onze schuld erkennen,
en dat wij mogen hopen over alle hoop heen. Amen.”